آیا همه‌مان نمایش معروفِ هراس‌انگیز «آخرین کلمات» در بستر مرگ را به یاد نمی‌آوریم؟ همین است که هست: بشر همیشه، حتی در سکرات مرگ هم روی صحنه است. این حتی در مورد «معمولی‌ترین» و جلوه نافروش‌‌ترین آدم‌ها هم مصداق دارد، چون همیشه این خودِ آدم نیست که روی صحنه می‌رود. اگر خودش هم نرود، یک کس دیگر می‌بردش.
این سرنوشت او به عنوان بشر است.