چهارمین اثر جوجو مویز بود که میخوندم
 قبل از این مجموعه سه جلدی «من پیش از تو، من پس از تو، باز هم من» رو خونده بودم و با قلم مویز آشنا بودم . در کل کتابی با روند معمولی بود. من به شخصه طرفدار کتاب های جنایی،معمایی و علمی تخیلیم برای همین حس لذت و هیجان رو از این کتاب دریافت نکردم اما این کتاب در نوع خودش می‌تونه خیلی بدرخشه و زیبا باشه.
داستان فرمانده و سوفی در سال ۱۹۱۷ خیلی قشنگ بود و از داستان دیوید و لیو لذت بخش تر بود.
در کل این کتاب در ژانر خودش جز بهترین هاست...
      

        جا داره بگم:« غمگینم و با هیچکسم میل سخن نیست.»
تموم کردن این کتاب یکی از بزرگترین کابوس‌هام بود. فصل اول تا سوم زیاد برام جالب نبود چون فیلمش رو دیده بودم. پس پیشنهاد می‌کنم اول کتاب رو بخونید و اگه دوست داشتید بعدش فیلمو ببینید. اما فصل چهارم و پنجم عالی بودن و مطمئنا اگه فصل اول تا سوم فیلمش رو نمی‌دیدم ،کل مجموعه برام لذت بخش میشد. در طول یکماه که این مجموعه رو میخوندم با بیشه نشین ها زندگی کردم، خندیدم، گریه کردم، حرص خوردم. باورش سخته که دیگه قرار نیست کتاب جدیدی از این مجموعه رو بخونم این مجموعه از اون کتاب های بود که  میتونم تا آخر عمرم با خاطراتش زندگی کنم. با توماس و گروه کوچکش،بیشه نشین ها ،دکتر پژ و کل مجموعه شرارت.(البته که هنوز هم از دکتر پژ و ترزا عصبانیم)