وقتی بخواهیم از قالب های مختلف شعر فارسی (غزل ، چارپاره یا نیمایی و ...) صحبت کنیم ، از شعر قیصر نمی توانیم بگذریم. شخصیت گسترده ای که رد پای محکمش در بیشتر عرصه های شعر کاملا به چشم می آید ، اما در سال های اخیر متوجه شدم از نثر قیصر هم نمی شود گذشت! از کتاب هایش که چیزی بین نثر و شعرند یا یادداشت های پراکنده دوره سردبیری اش! کلام قیصر امین پور همواره محلی برای ایستادن ، مکث کردن و تامل در معنای واژه های خوش آهنگش دارد :)

اگرچه کتاب از سرمقاله های مجله ای برای گروه سنی نوجوانان برداشته شده و بی اندازه برای یک نوجوان مفید است. اما بنظرم می تواند به راحتی مخاطبی عام داشته باشد. در این یادداشت ها قیصر امین پور تجربه ها و دانسته هایش از حقیقت زندگی را در قالب خاطرات و تجربیات مشترک نوجوانی ریخته (گاها حتی با کمی چاشنی طنز ) و به آن شکل ساده و خودمانی داده است به نحوه ای که ذره ای از عمق مطالب کم نشده اند.
        

          موضوع کتاب خیلی قابل توجه است، بکر و بیان نشده ، برای همین انتخابش کردم اما پرداخت متن کم است و ادبیات کتاب چندان‌روان نیست. به سندیت برخی روایت ها عمیقا شک دارم . نه اینکه علم سند و حدیث داشته باشم ، صرفا به عنوان یک‌مخاطب احساس می کنم وقایع چندان منطقی نیستند. بیشتر از اینکه به سبک زندگی و‌شخصیت اهل بیت  و فضه بپردازد به معجزات و روایت هایی از این دست پرداخته است . که به جز روایت های مشهور ، روایت هایی دارد که کمتر جایی شنیده شده و خب ساختارشان برای قبول کردن کمی دور از ذهن اند . 

راستش باید بگویم که درنهایت کتاب را تقریبا نیمه (حدود ۶۰ صفحه از ۱۲۱ صفحه نسخه مجازی)رها کردم...
        

          خواندنش برای بار چندم( تجربه مجموعه آبنبات ها  ، آخرین و دومین نشان مردی :) ) بهم ثابت کرد قلم مهرداد صدقی و‌ سوژه ای عادی از دل زندگی روزمره ، برای یک طنز روان کافیست! کافی بودن خیلی مهم است ، شاید درخشان ترین رمان مهرداد صدقی نباشد اما خواندنی ، قابل قبول و از همه مهم تر لبخندساز است. 
آدم های غریزه وصلی همان شخصیت های آشنای مجموعه آبنبات ها هستند ، شبیه انیمیشن های کوتاه فرعی که پس از اکران و محبوبیت انیمیشن اصلی ساخته می شوند ، این هم یک خرده ماجرای مجزا از رمان بلند آبنبات هاست. البته برای خواندنش نیازی به خواندن آبنبات هل دار و دارچینی و ... ندارید‌.اگر خوانده باشیدشان از همان صفحه اول با آدم ها احساس آشنایی می کنید و اگر نخوانده باشید هم‌به ۱۰ صفحه نمی رسد که با محسن ، دایی ، بی بی و حتی قدرت پلنگ! حسابی رفیق می شوید. بنظرم نقطه قوت قلم آقای صدقی دقیقا همین جاست.
        

          ترجمه کار سختی ست ، مخصوصا اگر پای شعر ، نوشته های ادبی یا عاشقانه در میان باشد . به نظر می رسد بخشی از زیبایی کلام  در مسیر ترجمه به فارسی از دست رفته باشد ، اما آن چیزی که باقی مانده هم شگفت آور و فوق العاده است! 
اگر مسئولیت گرد اوری و چاپ کتاب را داشتم ، عنوانش رو تغییر می دادم : " نامه هایی که مخاطبشان بودن حسادت برانگیز است."
        

          برای من گوش کردن به این کتاب تا فصل شش مثل یک سربالایی بود، مرتب از خودم می پرسیدم، چرا دارم این داستان آبکی را می خوانم؟واقعا ارزش وقت را دارد؟!( که با توجه به موضوع کتاب خیلی سوال به جایی است 😉). به هر حال از فصل شش، یک سرپایینی جذاب شروع می شود. در مجموع راضی بودم خلاقیت نویسنده و فضای آن را دوست داشتم. 
برای من یکی از زیباترین قسمت ها این عبارت بود:
«هر زمانی که با قلب درک نشود، از دست رفته»
        

          شخصیت چمران رو خیلی دوست دارم هر کتابی که راجع ایشون باشه برام جذابیت داره
روایتهای کوتاه و مختصر از خاطرات و عاشقانه هاشون دلچسب بود
و یک عشق واقعی و ایده آل رو به تصویر می کشه و کلی گویی و تعدد روایت هاش کتاب رو جذاب‌تر می کنه
از سری کتاب‌هاییه که دوست داشتم
        

          این کتاب اولین داستان بزرگسالی بود که پس از گذراندن دوران کودکی و کنار گذاشتن کتاب داستان های کودکانه ی خوش رنگ و لعابِ مربع شکل آن دوران، خواندم. در شور و هیجان های سیزده سالگی تا مدت ها خودم را دخترک شخص اول داستان می‌پنداشتم. کاش کتاب امانتی نبود و با آن جلد کهنه خوشبو برای خودم نگه می داشتمش.
        

          تشنه‌ی کتابی بودم که از استادان بزرگ موسیقی ما، نوشته باشد. فراز و فرود زندگی، تجربه‌های تلخ و شیرین، خاطرات روزهای گذشته و مانند این‌ها. در کتابخانه گشتی زدم و این کتاب را یافتم. نام‌های بزرگی که در فهرست کتاب بودند، هر یکی‌شان کافی بود تا کتاب را بردارم. و به راستی که خواندنی کتابی بود.

فروغ بهمن‌پور در این کتاب مصاحبه‌هایی با ۲۲ تن از استادان بزرگ موسیقی  و شعر را گردآوری کرده است. هنرمندانی چون علی تجویدی، فرهنگ شریف، پرویز یاحقی، همایون خرم، منصور صارمی، مجید نجاحی، حسن کسایی، اکبر گلپایگانی، بیژن ترقی، اسماعیل نواب صفا، معینی کرمانشاهی و ... .

هر مصاحبه از مصاحبه دیگر خواندنی‌تر است:

- علی تجویدی از ماجرای ساخت قطعه‌ی« آتش کاروان» می‌گوید.

- پرویز یاحقی، از سخت‌گیری‌های شدید پدرش و مخالفت او با موسیقی می‌گوید.

- حسن کسایی و مجید نجاحی از کنار گذاشتن سازهایشان می‌گویند.

- و ...

علاوه بر این‌ها دو یادنامه‌ی بسیار ارزشمند نیز در پایان کتاب اضافه شده است، یکی برای استاد ابوالحسن صبا و دیگری برای حبیب‌الله بدیعی.