هفتصد صفحه کتاب رو سه روزه خوندم. چون عاشقش شدم؟ نه. چون ذهنم رو درگیر کرده بود؟ بازم نه. خوندم که ببینم چقدر پیش‌بینیم درسته.‌که متاسفانه دیدم درسته. برای من که فانتزی خوندم و میخونم خیلی آبکی و کلیشه ای بود. ترکیب چندتا کتاب دیگه به علاوه کلی صحنه غیر ضروری تکراری با دیالوگ های تکراری. همیشه معتقدم بستگی داره کتاب مد نظرت رو از چه ترجمه و انتشارات بخونی. ولی منی که از بهترین مترجم(نشر مجازی) خوندم این بهونه میسوزه. قلم مترجم رو دوست داشتم ولی سیر تکراری داستان رو نه‌. صرفا یه رمان تکراری تینیجری. به نظرم دختر مهتاب صد هیچ اینو میزنه. لااقل تعادل و ثبات داشت.
تزلزل و بی ثباتی کلا تو داستان مشخص بود. از شخصیت ها گرفته تا فضای داستان و سیر داستانی.
      

        ذهن مشوش داستایوفسکی؟ ترجمه بی نقص بابک شهاب؟ آغاز و خاتمه این کتاب تو‌ نیمه شب تنهایی؟ موسیقی بی‌کلامی که حین مطالعه فضا رو‌ پر کرده بود؟ چی چی چی؟ چی باعث شد این کتاب به قلبم نفوذ کنه؟ شاید همدردی عجیب با رویاپرداز!!

      

        با احترام به تمام نظرات و سلیقه ها من دوستش نداشتم. از خوندنش پشیمون نیستم اما خرسند هم قطعا نیستم. نمیدونم من توقع بالایی داشتم یا کتاب خیلی معمولی و سطح پایین بود ولی منِ قبل بادام با منِ بعدش هیچ فرقی نداشت. برای من نقطه اوج و قدرت هم نداشت. برای کتاب دوست ها شاید مفید باشه ولی برای بقیه کتاب خوان ها پیشنهاد نمیکنم. اگر میخواید کتاب خوندن رو شروع کنید یا اول راه هستید میتونه براتون مفید باشه. از نظر محتوا نه ولی از نظر ارتباط گیری با کتاب چرا 
      

        اگر مسئولیتی روی دوشم نبود کتاب رو زمین نمی‌گذاشتم تا تموم بشه. اگر در شرایط عادی بودم ابدا توقف بین مطالعه نمینداختم و یکسره میخوندمش...