Hangi boşluğa uzun süre baksa, orada bir şey görmeye başlıyor insan. İstediği ya da kalbini kıran, özlediği ya da korktuğu bir şey.

وقتی در دنیای واقعی نمی‌توانستم آن احساس را به دست بیاورم، می‌گذاشتم بی‌صدا خاطره‌ام از آن احساسات در درونم بیدار شود. به این روش، حافظه‌ام شد یکی از ارزشمندترین ابزارهای عاطفی‌ام، حتی وسیله‌ای برای بقا.

اما او " هیچ" نیست و مرگش هم باعث "هیچ شدن" او نشده است ؛ تمام لحظه هایی که از بودن با او به یاد می‌آورم "وجود" دارند.