مثلا می‌گفت: می‌دانی مومو، بعضی وقتها آدم می‌بیند که خیابانی خیلی طولانی پیش رو دارد. بعد فکر می‌کند که آن خیابان، وحشتناک دراز است و هیچ‌وقت جارو کشیدنش تمام نمی‌شود. آن وقت آدم با عجله شروع می‌کند به کار. هی تندتر و تندتر جارو می‌زند. ولی هر بار که سرش را بلند می‌کند می‌بیند مسیر جلوی رویش هیچ کمتر نشده. برای همین آدم هی بیشتر به خودش فشار می‌آورد، ترس برش می‌دارد و آن‌قدر سرعتش را زیاد می‌کند که آخر سر از نفس می‌افتد و دیگر‌ نایی برایش باقی نمی‌ماند. و خیابان همچنان به همان درازی جلوی رویش است. آدم هیچ‌وقت نباید این‌طوری کار کند. آدم نباید یکهو به تمام خیابان فکر کند، متوجه هستی که؟‌ باید همیشه یادت باشد که فقط به قدم بعدی فکر کنی. به قدم بعدی و نفس بعدی و حرکت بعدی جارو... این جوری که کار کنی از کارت لذت می‌بری، و این خیلی مهم است! آن‌وقت یکهویی می‌بینی که تمام خیابان را قدم به قدم تمیز کرده ای، بدون این‌که حواست باشد....

"اگر یک چیز بود که بالاخره آن را متوجه شدم، این بود که همیشه می‌توانی! ذهن را تغییر بدهی."

"به جای عذاب کشیدن واسه چیزهایی که نمی‌تونی تغییرشون بدی، چرا سعی نمی‌کنی روی چیزهایی کاری کنی که می‌تونی عوضشون کنی؟"

اینجا همه‌چیز از هم سبقت می‌گیرد و سرعت همه‌چیز گیج کننده است! البته پُرواضح است که نسبت سرعت وسایل نقلیه و رفت‌و‌آمد آدم‌ها با حرکتِ کلی ژاپن، مثل نسبت سرعت عقربه ثانیه‌شمار به عقربه ساعت شمار است؛ کوچکترها می‌چرخند و می‌چرخند تا عقربه بزرگتر ذره‌ای جابجا شود. دست آخر هم برای ثبت زمان، کمتر کسی به ثانیه شمارها نگاه می‌کند؛ زمان را عقربه‌های بزرگتر نشان می‌دهند!

خیرِ مؤمن در گرو این نیست که حتما فقیر و تهیدست باشد؛ خیر مؤمن ناشی از روح ایمان و عقیده اوست، زیرا در هر حالی از فقر و تهیدستی یا ثروت و بی‌نیازی واقع شود، می‌داند در این حال وظیفه‌ای دارد و آن وظیفه را به خوبی انجام می‌دهد. این است که عجیب‏ترین چیزها حالتی است که مؤمن به خود می‌گیرد، که همه پیشآمدها و سختی و سستی‏ها برایش خیر و سعادت می‌شود.