.

"خواهرانِ کوچکِ دوست داشتنی"

بالاخره بیست روز بیماری باید آورده ایی داشته باشد دیگر؟ نه؟
چرا کلاسیک می‌خوانم؟ نمی‌دانم! 
شاید فکر کردم به آخر خط نزدیک شده ام و بهتر است قبل از مرگ، آرزوی کلاسیک خوانی را به گور نبرم.
اگر فکر می کنید تجربه قبلی برایم درس عبرت شد و مترجم خوبی را انتخاب کردم سخت در اشتباهید. من قادرم یک اشتباه را به کرات و در فاصل کوتاه تکرار کنم تا جایی که عقل حیران شود و جان ویلان.
بگذریم. 
عاشق این کتاب شدم.
تعداد نویسنده هایی که دوست شان دارم و هم زمان ازشان متنفرم روز به روز بیشتر می شوند. دوست داشتن که دلیلی ندارد  ولی تنفر از این جهت که به آنچه توی مغزشان می گذشته غبطه می خورم و در طول خواندن کتاب هی می پرسم: چطوری شد که اینطوری شد؟ چطوری این ایده به ذهنت رسید؟ چقدر قشنگ همه ی اتفاقات را کنار همه چیدی.
گونجاندن چهار خواهر با شخصیت های مختلف در داستان، یک مادر با کاریزمای بالا و یک پدر با میزان قابل توجهی از تستسترون(از بعد پدرانگی غلیظ و رشادت در جنگ داخلی) و ماجراهای عشق و عاشقی دختران در سن ازدواج، از طرفی گریز به جنگ آمریکا و مبارزه با نژادپرستی با وجود خدمتکار سیاه پوست توی خانه. کار راحتی نیست.. طوری بنویسی که شعاری نشود و بعد از 150 سال ملت  هنوز مشتاق خواندنش باشند. 
نور به قبرت ببارد خانم لویزا می آلکوت.. 
زنان کوچکی که من خواندم خلاصه بود با یک اختلاف دویست صفحه ایی (سرم را به کدام دیوار بکوبم؟)
بعد ها از استاد فن (توکلی کوچک) پرسیدیم و متوجه شدم بهترین مترجم خانم شهین‌دخت رئیس‌زاده است.

راستی فکر می کنید هدیه کریسمس برای دختران چه بود؟ 
یک کتاب انجیل 
فکر کنید برای عید نوروز زیر بالشت بچه هایتان به عنوان هدیه قرآن بگذارید و صبح روز بعدش بچه هایتان از دیدن هدیه شان خر کیف شوند. آه ای خدای زیبای من...چقدر این کتاب را دوست داشتم. 
این کتاب یک نسخه دیگر مردان کوچک هم دارد آن شالله بماند برای مریضی بعدی. 

(عکس گویا صحنه ایی از فیلم زنان کوچک است) 

#زنان_کوچک 
#کلاسیک_خوانی
#کتاب_خواندم 
.
        

          فکر کنم این اولین باره که یک کتاب وسط اشک ریختن باعث خندیدنم شده(:
نمی‌گم کتاب کاملیه. نمی‌گم اگه نخونید آسمون به زمین میاد ولی اگر خوندید لطفا به کتاب فرصت بدید. لطفا با شخصیت‌ها صبور باشید تا بتونن آروم آروم زیبایی‌های خودشون رو بهتون نشون بدن. سریع قضاوت‌شون نکنید و باهاشون مهربون باشید.
        

          اولین بار که کتاب رو دیدم تقریبا ۲ سال پیش بود که یکی از فامیل های بنده کتاب رو دستم داد و گفت: بیا بخون!
اول فکر می کردم داره دستم میندازه چون آن موقع برایم خیلی بزرگوار بود و فکر می کردم کتاب هایی که می خوند به درد سن من نمیخورد. اما خیلی جدی بود. منی که بین دو راهی گرفتن و نگرفتن گیر کرده بودم آخر کتاب رو برداشتم و ادعا کردم که دارم میخونم ولی فقط یه نگاه کوچولویی بهش انداختم و بعد پسش دادم. بعدا توی کشوی یکی از کمد های خانه مان پیدایش کردم جوری که انگار کسی پنهانش کرده بود. آخر کنجکاو شدم بخوانمش.
باید بگویم که "حیدر" ظرفیت این را دارد که عاشقش بشوی و همراهش گریه کنی، اما نباید خوانده شود.
کتاب از زبان امام علی (ع) نوشته شده بود، یعنی عملا نویسنده خودش را گذاشته بود جای امام علی(ع)!
تا اینجا باز هم شاید مشکلی نباشد،
ولی مسئله این است که طرز زندگی امام با نوشته های نویسنده تطابق ندارد.
مثلا،
اگر چیزی که هر سال زنگ های پیام باهاش مواجه می شویم که امامین ما برای شاد کردن دیگران شوخی هم میکردند را در نظر بگیریم،
وقتی که توی کتاب از زبان امام علی(ع) نوشته شده بود:( شوخی ام گل کرده بود)، احتمالا دید غلطی از امام علی(ع) ایجاد میشه.
و خیلی جاهای دیگه ما این ضعف رو میبینیم.
کتاب زیبای "حیدر" نباید خونده بشه، و از اول هم نباید نوشته می شد..
        

          به جهت از دست ندادن چالش
        

          ماهی بالای درخت رو که می خوندم یکی از دردناک ترین اتفاقات زمان کودکیم برام تداعی شد. از اون جایی که نوشتن باعث رها شدن میشه، می‌خوام در قالب نوشتن یادداشت درباره کتاب اون خاطره رو هم بنویسم. خاطره ای که هنوز جای زخمش خوب نشده. امیدوارم نوشتن راجبش باعث رهاییم از این خاطره بشه.
ماهی بالای درخت که تمام می شود بغضی به اندازه ی یک سیب گنده، شاید هم بزرگ تر از تمام سیب های گنده ی دنیا در گلویم گیر می کند. خاطرات به ذهنم هجوم می آورند و پرت می شوم به دوران ابتدایی ام. زمانی که خانم سین معلم ما بود. هنوز هم پس از گذشت سال های طولانی از آن زمان چهره و تن صدایش را  به وضوح همان روز ها به یاد می آورم. خانم سین معلمی بود لاغر اندام و بلند با چشم هایی نافذ و تن صدایی محکم و قاطع که سرکش ترین دانش آموزان را هم میخکوب می کرد. به یاد می آورم که حتی سایه ی حضورش هم باعث سکوتی وهم آور در فضای کلاس می شد. در یکی از روز ها خانم سین جمله ای را پای تابلو نوشت، رو به بچه های کلاس کرد و گفت:« سعی کنید جمله ی توانا بود هر که دانا بود رو ده بار با خط خوش در دفترتون بنویسید و شنبه  به کلاس بیارید.»‌ 
به خانه که رفتم دفترم را باز کردم و سعی کردم با نهایت دقت و علاقه ای که به خوشنویسی داشتم جمله ی سرمشق را بنویسم. نتیجه از آن چه که فکرش را می کردم بهتر شد. سرمشقی که مرتب و خوانا و با نهایت تلاش دخترکی نه ساله نوشته شده بود.
زنگ آخر روز شنبه خانم سین به ترتیب اسم دانش آموزان را صدا زد و وقتی نوبت به اسم من رسید، دفترم را نشانش دادم. او دفتر را به دقت نگاه کرد بعد اخم هایش را در هم کشید و گفت:« اینا رو خودت نوشتی؟» آب دهانم را قورت دادم و گفتم:« بله خانم کار خودمه.» اخم هایش بیشتر در هم رفت:« راستش رو بگو کی واست اینا نوشته؟» دیگر داشت گریه ام در می آمد. :« خانم باور کنید خودم نوشتم.» ناگهان خانم سین با عصبانیت فریادی کشید و دفترم را به سمت صورتم پرت کرد و گفت:« دروغگو. دروغگو. وسایلت رو جمع کن و از کلاس من گمشو بیرون و تا وقتی نگفتی کی اینا رو نوشته حق نداری پاتو تو این کلاس بذاری.» بهت، خشم و ترس. غوطه ور در میان احساساتی ویران کننده. در میان نگاه سرزنش آمیز همکلاسی هایم و با دستانی لرزان همراه وسایلم تکه های خرد شده قلبم، احساساتم، شخصیتم و در یک کلام تمام روحم را جمع کردم و از کلاس بیرون رفتم. تمام زنگ آخر در راهروی نیمه تاریک بیرون از کلاس درس بی صدا اشک ریختم و به محض به صدا در آمدن صدای زنگ اولین نفری بودم که از مدرسه بیرون آمدم. تمام طول مسیرم تا خانه را که انگار تمامی نداشت با گریه دویدم در حالی که خانم سین در ذهنم مدام فریاد می کشید:« دروغگو، دروغگو.»
این ماجرا را تعریف کردم تا بگویم:« کم نبوده و نیستند دانش آموزانی مانند اَلی که استعداد هایشان نادیده گرفته شد چون متفاوت بودند، متفاوت فکر می کردند و قادر به دیدن دنیا از دریچه ای متفاوت بودند. آیا ندیده اید دانش آموزانی را که استعداد هایشان را نادیده گرفتند چون قادر نبودند جدول ضرب را به خوبی حفظ کنند، کسرهای پیش ساخته را به سرعت حل کنند یا املایی بدون غلط بنویسند؟ در حالی که در بطن وجودشان نویسندگانی توانا، هنرمندانی خلاق و ورزشکارانی لایق نهفته بود که نیازمند هدایت تشویق و همراهی بودند!
من تنهایی اَلی را با تمام وجودم احساس می کردم، اَلی را درک کردم در تمام زمان هایی  که در محاسبات ریاضی سریع نبودم و خودم را سرزنش می کردم.به یاد ندارم تا به حال برای چیزی به جز گرفتن نمره ی کامل در ریاضی، حفظ طوطی وار و سریع مطالب درسی و.... تشویق شده باشم و همین باعث می شد در هنگام خواندن کتاب احساس کنم من هم اَلی هستم و اَلی هم من است. 💔✨
ماهی بالای درخت کتابی است که با زبانی روان، در قالب داستانی ساده و خودمانی به بیان این تفاوت ها در کودکان می پردازد. در ماهی بالای درخت ما با اَلی همراه می شویم و دنیا را از دریچه که او (یک کودک) نگاه می کند نگاه می کنیم. با نگرانی هایش نگران و با شادی هایش شاد می شویم و به یاد می آوریم در کودکی چگونه بودیم و چه زمانی به همراهی نیاز داشتیم. در کتاب با آقای دانی یلز آشنا می شویم و در کنار او یاد می گیریم با کودکان چگونه باشیم. و در پایان همان طور که در پشت جلد کتاب نوشته شده بود ای کاش من هم می توانستم این کتاب را به تمام معلمان،پرورشکاران و والدین بدهم، شاید خواندن این کتاب مقدمه ای باشد برایشان. مقدمه ای برای دنیا را از دریچه کودکان دیدن، مقدمه ای برای درک کودکان متفاوت و مقدمه ای برای آنچه که باید درباره کودکان می دانستیم اما هیچ گاه ندانستیم:)