دشمن عزیز داستان دختر سرخوش و خوشگذران و پولداریه که به مرور به شخصی کارآمد و مدیر و پخته و مفید برای جامعه تبدیل میشه 
دختری که بار مسئولیت زندگی و آینده ۱۰۰ و خرده ای جوجه‌ی یتیم روی دوشش افتاده و با اینکه از قبول این مسئولیت ناراضیه و حس می‌کنه توسط دوست عزیزش و شوهر دوست عزیزش گول خورده ولی بخاطر صفت بسیار گرانقدر مسئولیت پذیریش تمام تلاش و همتش رو سر این میذاره که تا وقتی مدیر جدیدی برای نوانخانه پیدا بشه این مسئولیت مهم ولو موقتی رو به درستی انجام بده، به عبارتی ناراضی بودنش از پذیرفتن این مسئولیت باعث نمیشه کم کاری کنه و نوانخانه رو ول کنه به امان خدا
این کتاب علاوه بر اینکه شیرین و دلنشین بود برای شخص من شدیدا آموزنده بود
من چیزای زیادی از سالی مک براید مو نارنجی عزیز یاد گرفتم و از این بابت قدردان جین وبستر هستم 

پ.ن¹: خیلی از دوستان گفتن که بابا لنگ دراز جذاب تره
خب منم قبول دارم ولی دشمن عزیز بنظرم کتاب مفیدتری بود
پ.ن²: یه اشکالی کتاب داشت که نمی‌دونم ناشی از ترجمه بود یا واقعا مولف اینطور نوشته ولی یهو وسط داستان معلوم شد جودی بچه داره در حالی که هیچ نوع زمینه ای براش چیده نشده بود
پ.ن³: برخلاف انیمه تو کتاب این سالیه که موهاش نارنجیه نه جودی
        

          یه شهر هست به اسم پرنتیس تاون. تو این شهر ما اصلا حریم خصوصی +زن ها رو نداریم.چرا؟ چون طی جریانی زن ها کشته شده و میکروبی وارد شهر شد که مردم بعد از اون می تونستن صدای ذهن همدیگر رو بشنون.
و ما یه پسر داریم به اسم "تاد هیویت" که ۲۸روز دیگه ۱۳ساله و به اصطلاح مردم شهر_مَرد_ میشه.حالا اتفاقی میافته و تاد مجبوره از شهرش تنهایی فرار کنه. اما چطوری میتونه وقتی همه میتونن صدای ذهنش رو بشنون فرار کنه؟
___
حدود ۱۵۰ صفحه ی اول کتاب، به خاطر روند کند داشتن،گنگ بودن و قطره چکانی اطلاعات دادن نویسنده، دلم میخواست آقای نَس رو خفه کنم😀اما در ادامه شل کرد و مارو از سردرگمی در آورد.ولی خب باز انگاری یه چیزی کم بود و نمیدونم چی بود
ولی 
ولی 
ولی
ادامه دادم و خدای من
آقای نس واقعا ای کاش همون اول خَفَت میکردم. آخه اون چه پایانی بود برا کتاب نوشتی؟داداش یاواش ترررر
من الان جلد ۲ دم دستم نیست
چه خاکی تو سرم بریزم؟هااااا؟😀
        

          قبل ار خوندنش فکر می کردم کتاب مسخره یه ( از خوندن خلاصه پشت جلدش ) و تا فصل اول رو با همین فرضیه پیش رفتم اما اروم اروم دیدم که نه ! اتفاقا خیلی خوبه !
این کتاب راجب سرزمینی به نام کورنوکوپیاست که یه زمانی خیلی خوب بوده و همه توش خوشحال و توی ثروت زندگی می کردن . هر چند وقت یک بار هم یک مراسمی بوده که مردم با شاه حرف می زدن . شاه به خیاط قصر که خیلی مریض احوال بوده دستور می ده لباسی براش بدوزه تا توی مراسم بپوشه . این خیاط که مامان دختری به اسم دیزی و همسر نجار قلعه اقای داوتیل بوده با اون حال بد شروع به دوختن می کنه ( از اینجا به بعد ممکنه براتون اسپویل شه ) 

و در اخر وقتی روی زمین خونه اش افتاده بوده و یاقوت دکمه اخر لباس شاه دستش بوده پیداش می کنن و می فهمن مرده . دیزی که اون موقع ۸ سالش بوده از شاه به شدت بدش می یاد و توی حیاط قصر با دوست صمیمیش برت دعواش می شه چون برت می گفت شاه خوبه و دیزی مخالف این بود . وقتی شاه می فهمه که دیزی به او گفته سنگ دل و گستاخ خیلی عصبانی و ناراحت می شه و وقتی چوپانی پیشش راجب افسانه ی قدیمی شهر ایکه باگ که هیولایی بزرگ که کنار باتلاق زندگی می کنه می گه که سگش رو خورده و شاه چون نمی خواست سنگ دل و گستاخ باشه راهی می شه که ایکه باگ رو پیدا کنه و بکشه  . بابای برت سرلشکر بیمش هم به این جنک می ره . وقتی به باتلاق می رسن همه جا رو مه می گیرد و شاه توی باتلاق می یفته و تنها کسی که نگرانش بود سرلشکر بیمش بود. وقتی سرلشکر بیمش به دنبال شاه است یک دفعه فلاپون ( دوست صمیمی شاه ) فکر می کند او ایکه باگ هست و بهش شلیک می کند ! و اسپیلت ورث ( دوست صمیمی شاه و به زودی مشاور ارشد شاه ) مجبور است برای لاپوشونی دروغ بگوید و دروغ بگوید و دروغ بگوید . و کل کشور باور به وجود ایکه باگ می کند و کشور با مالیتای که برای دفاع از ایکه باگ باید بدزدن هر روز فقیر و فقیر و فقیر تر می شود . و اسپیلت ورث با حیله گری افراد بیشتری را می کشد و می گوید ایکه باگ کشته است ! 
پدر دیزی رو به سیاه چال به علت خیانت به شاه می برن و دیزی رو به پرورشگاهی می فرستن و مادر برت رو هم به همون علت خیانت به شاه و شک کردن به وجود ایکه باگ به سیاه چال می فرستن و برت فرار می کند . 
اما در اخر دیزی و برت که هردو کسی رو از دست دادن بعد از مدت ها حرف نزدن هم رو پیدا می کنن و ...
خلاصه که خیلییی باحاله حتما بخونین ! 
من که سرش کلی حرص خوردم *-*
        

          از دوستم خیلی تعریف در مورد این کتاب شنیده بودم ، می گفت : حتما بخونش! خیلیی قشنگه !
حتی دوستم توی متنی نوشته بود که “ اون موقع احساس می کردم امیلی پشت سرم است و دستش رو روی شونه ام گذاشته “ این ترسناکه ولی نشون می ده که با کتاب خیلی ارتباط گرفته بود …
یک نفر  هم تا کتاب را دستم دید (البته هنوز نخونده بودمش)
گفت : این کتاب رو بخون خیلی قشنگه !
شروع کردم به خوندن کتاب غرق کتاب شده بودم ولی کم کم می خوندم برای همین خیلی زمان برد . 
وقتی کتاب رو می خوندم یاد اون جمله ها می افتادم که هدف همشون قشنگ بودن کتاب بود . احساس عجیبی داشتم ، یک احساسم این بود که کتاب قشنگه ، یک احساسم هم این بود که حوصله سر بره … تا اینکه به آخرای کتاب رسیدم با کتاب ارتباط گرفته بودم فهمیدم که واقعا این کتاب ارزش خوندن رو داره . امیلی رو با موهای سیاهش تصور می کردم در خانه راه می رود یا با جیمی صحبت می کند و آتشی که سیب زمینی ها را رویش گذاشتند کنارشان شعله ور است .
شب بود که کتاب رو تموم کردم ، تمام فکر و ذکرم این بود که برم جلد دوم رو شروع کنم ولی چیکار کنم می خواستم که وقتم رو برای تموم کردن یک کتاب دیگه بذارم . توی مغزم یک ماجرایی بود انگار که دو تا جنگجو دارن با هم می جنگن که یکی می گه برو سراغ جلد دوم و اون یکی می گه اون یکی کتابت رو تموم کن .. 
من تبدیل شده بودم به یکی از اون کسایی که با امیلی در نیومون ارتباط گرفته .