یادداشت sana khodami

        بیش از دو سال بود که میخواستم بخوانمش. هرکس میشناختم با علاقه تعریفش را میکرد و من هربار با خودم قرار میگذشتم بخوانمش و نمیخواندم. حتی چندبار در کتاب فروشی به خریدنش فکر کردم اما کتاب دیگری خریدم. چه کسی فکرش را میکرد این کتاب را در کنج کلاس ریاضی، زمان تدریس درس جدید شروع کنم. البته در دفاع از خودم باید بگویم درس را بلد بودم و حوصله‌ام به درجه جدیدی از شدت سر رفته بود و هر دقیقه به اندازه چندروز کش می‌آمد.پس راه فراری بجز کتاب خواندن نمیدیدم. و وقتی از یکی از بچه ها پرسیدم کتابی همراه خودش دارد یا نه و او گفت بابا لنگ دراز، من با خودم گفتم:« چه بهتر!» و همانطور که کتاب ریاضی را روی میزم باز گذاشته بود، زیر میز شروع به خواندن کردم.
نه تنها آن زنگ، بلکه در طول تمام کلاس های دیگر هم به دور از چشم معلم کتاب میخواندم.حتی وسط خواندن برای امتحان زیست که برایم فقط کمی از شکنجه های قرون وسطی قابل تحمل تر است، ناخواسته کتاب را باز میکردم و یک نامه دیگر میخواندم.از چندنفر شنیدم که وسط های کتاب خسته کننده‌ است و فقط دلت میخواد از نامه ها بگذری. ولی حقیقتا در این چند وقت هیچ چیز مثل خواندن شرح روزمرگی جودی خوشحالم نکرده بود.
یکی از نکاتی که اوایل کتاب در ذهنم منفی بود، عدم تطابق سن جودی با رفتارهایش بود. اما بعد تر متوجه شدم که این شور و شوق جودی بچگانه نیست و اگر باشد، به این دلیل است که او به درستی بچگی نکرده. جدای از این خواندن پرحرفی های جودی با همان لحن شاد و هیجان زده، واقعا آدم را سر ذوق می‌آورد.
با اینکه همیشه موقع امتیاز دادن مهربان میشوم، اما این قاطعانه ترین امتیاز کاملی است که داده‌ام
حتی دوست ندارم داستان کتاب را بگویم تا خودتان بخوانید و با تمام وجود لذت ببرید.
و خواندن این کتاب را به تمام دوستداران کتاب پیشنهاد میکنم
(این بیشتر از نقد کتاب و معرفی، پیشنهاد بود)