اگر عصرهای کریسکان رمانی برگرفته از خیال بود انتخاب اسم سعید و سعدا را نشانه ای می‌گرفتم از رنج‌ها و مشقت‌هایی که سوژه‌های رمان تحمل کردند در عین «رستگاری و خوشبختی» و البته که سعدا، جمع مکسر سعید است؛ یعنی سعیدها جمع شده در سعدا، یعنی هم مرتبه‌ی رنج او بالاتر بوده و هم مرتبه‌ی سلوک او.
حال، این رمان فرضی نیست بلکه واقعی است و خالق آن می‌دانسته چه کسی را کِی و در چه صحنه‌ای از زندگی قرار دهد.
      

        قدم به قدم با اشرف سادات همراه شدم؛ از همدان در راه رفتن به کربلا تا موکب ریحانه الحسین واقع در کربلا. 
شب جمعه، ۱ شهریور ۱۴۰۳، آخرین شبی که کربلا بودیم از همسرم ۶ ساعت بی‌خبر بودم و ۴ ساعت از قرارمان گذشته بود. برای پرت کردن حواسم و گذر سریع تر زمان، چند ده صفحه آخر کتاب را خواندم؛ همان وقتی که اشرف سادات با شهادت محمدش مواجه می‌شود و آن مواجهه‌ی فوق العاده...
همینقدر بگویم که این زن خیلی محکم است؛ چقدر دوست دارم تا قبل از به پایان رسیدن عمرم یک بار هم شده او را ببینم...!
کیفیت تقریظ رهبرانقلاب بر کتاب، حجت را بر خواندنش تمام می‌کند.