«شب‌هایی وجود دارند که هرگز به پایان نمی‌رسند.»

تقریبا همه آدم بزرگا پر از حسرت خداحافظی هایی هستن که آرزو میکنن برگردن و بهتر اداش کنن.

نمی دانم این «چیزی شدن» را چه کسی توی دهان ما انداخت؟از کِی فکر می کردیم باید کسی بشویم یا کاری کنیم.این همه آدم در دنیا دارند نباتی زندگی می کنند.بیدار می شوند و می خورند و می دوند و می خوابند.همین.مگر به کجای دنیا برخورده؟

"چون نهالی سست می لرزد روحم از سرمای تنهایی می خزد در ظلمت قلبم وحشت دنیای تنهایی"

مطمئناً زمان می‌تواند همه‌ی زخم ها یا دست‌کم بیشتر زخم ها را التیام ببخشد.

به این فکر می‌کنم که چطور گاهی اوقات که اطمینان داریم زندگیمان در مسیر مشخصی قرار گرفته است، با یک تغییر کوچک در روند آن، تمام آن اطمینان از بین می‌رود.

صورتم را با دست هایم می‌پوشانم و بلند‌تر از همیشه گریه می‌کنم. من نابود شده‌ام. پنج دقیقه. این مدّت زمان، کافیست برای آن که کسی کاملاً نابود شود.):

و عبور، ذات همه چیز است.

گفت: باز می‌گویم که حقیقت را خوب و تلخ بیان می‌کنی میرزا! -نشنيده‌ام که حقیقت، برای آن کس که مریدِ حقیقت نیست، ذره‌ای شیرینی داشته باشد.

آدم ها هم مثل شهرند. نمی‌شود به خاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت. شاید جاهایی دارند که آدم خیلی ازشان خوشش نمی‌آید، مثلاً حومه‌ی شهر و کوچه های فرعی تاریک و خطرناک، امّا بخش های خوبی هم دارند که حضور در آنها را ارزشمند می‌کند.

اگه می‌فهمیدیم هیچ شیوه‌ی زندگی‌ای نیست که بتونه ما رو در برابر غم ایمن کنه، همه چیز خیلی ساده تر می‌شد!

نورا دوست داشت در جهانی خالی از هر گونه شرارت و ظلم زندگی کند، امّا متأسفانه تمام دنیا هایی که می‌توانست انتخاب کند، پُر از انسان بودند..!.

■ مشکل اینجاست که اصلاً زندگی رو درک نمی‌کنم! ● لازم نیست دَرکِش کنی. فقط باید اون رو زندگی کنی.!

آنچه که نگاهش می‌کنی اهمیتی ندارد، آنچه که می‌بینی مهم است.