و عبور، ذات همه چیز است.

گفت: باز می‌گویم که حقیقت را خوب و تلخ بیان می‌کنی میرزا! -نشنيده‌ام که حقیقت، برای آن کس که مریدِ حقیقت نیست، ذره‌ای شیرینی داشته باشد.

آدم ها هم مثل شهرند. نمی‌شود به خاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت. شاید جاهایی دارند که آدم خیلی ازشان خوشش نمی‌آید، مثلاً حومه‌ی شهر و کوچه های فرعی تاریک و خطرناک، امّا بخش های خوبی هم دارند که حضور در آنها را ارزشمند می‌کند.

اگه می‌فهمیدیم هیچ شیوه‌ی زندگی‌ای نیست که بتونه ما رو در برابر غم ایمن کنه، همه چیز خیلی ساده تر می‌شد!

نورا دوست داشت در جهانی خالی از هر گونه شرارت و ظلم زندگی کند، امّا متأسفانه تمام دنیا هایی که می‌توانست انتخاب کند، پُر از انسان بودند..!.

■ مشکل اینجاست که اصلاً زندگی رو درک نمی‌کنم! ● لازم نیست دَرکِش کنی. فقط باید اون رو زندگی کنی.!

آنچه که نگاهش می‌کنی اهمیتی ندارد، آنچه که می‌بینی مهم است.

...چه قدر عقل حقیر است در بازیِ دل... ...چه مرکب کندی است این خِرَد...

گاهی بی گناهی، بزرگترین گناه می‌شود!