یالاّ بجنب،تن لش!... سرباز لشکر قازورات!...)) آقای گالیادکین این حرفا رو با خود میزد و با انگشتان از سرما کرخت شده‌اش گونه‌اش را، که آن هم کرخت شده بود، نیشگون می‌گرفت و می‌گفت:(( چرا معطلی، بی‌عرضه؟ بی‌غیرت ،حقا که گالیادکینی!))

همین برایم کافی بود چون او کل دنیایم بود،در رویاهایم امید به آینده‌ام بود! تنها کسی بود که برای خودم دست و پا کرده بودم و به دیگری هم احتیاجی نداشتم.