از همان کتاب های خاک خورده ای بود که قرار بود روزی که درس هایم تمام شد ، بخوانمش . من تمام شدم ولی درس تمام نشد .  البته فرار از درس تنها محرک نبود و بازگشت یکی از جوانان معتبر و درس خوان فامیل که به واسطه‌ی درس و تلاش بسیار توانسته بود راهی حج شود هم بی تاثیر نبود ؛ از همان ها که مادر جان پتک می‌کرد و می‌کوبید در کله ام که درس بخوان اگر مکه و مدینه میخواهی !  او که برگشت و آب زمزم به یادگار آورد ، بغضی در جانم افتاد که نه اشک میشد و نه قورت داده میشد . نیاز به تخیله روحی روانی داشتم و باید یک سفر به مکه می رفتم . 
کتاب را بواسطه‌ی عکس جلدش برداشتم  و حتی نوشته های روی جلد را هم نخواندم و نمی دانستم سفرنامه‌ی حج است ! گفتم هرچه بادا باد ! من فقط کعبه میخواستم . کتابی را میخواستم که رنگ و بویِ خدا داشته باشد ... نمی دانستم که قرار است چند روزی از فرودگاه سلام تا صحرای عرفات را با آقای عسکری همراه باشم گاهی بخندم و گاهی بگریم  . به یمن قلم ایشان، دل تنگم کمی آرام شد و قرار یافتم .
حج مجازی را که تجربه کردیم، ان‌شاءالله واقعیش هم نصیبمان شود به شرط حیات !
      

        نوشته های خانم ولی نژاد را در اوایل نوجوانی با سرچ های بسیار در اینترنت یافتم ! برعکس خیلی از رمان های اينترنتی نه تنها زرد و بی محتوا نبود،  بلکه راه گمشده ای را برایم نمایان کرد . 
شاید بی شمار رمان بهتر و جذاب تر از دمشق شهر عشق باشد ولی من دِین خاصی به نوشته های ایشان دارم . شاید شما هم بپسندید!
      

        ماتروشکا در حال اینکه داستانی ساده و روان داشت و به ندرت خسته کننده میشد ولی چندین  تلنگر بزرگ و تکان دهنده  برای من داشت . گاها صمیمی ترین و عزیز ترین دوستان ما ، در وقت مناسب بدترین دشمنان ما هستند . گاهی کسی که عاشقش هستیم ،بخاطر منافعش حاضر است بارها ما را به زمین بزند یا حتی بکشد؛ ولی فرد عاشق با اینکه از معشوقه اش خنجر خورده، ولی باز هم به سمت او می دود . به قول فردی ، عشق احمق است یا فداکار ؟ 
بار ها این را از خود پرسیده ام ...
      

        چند وقت بود خریده بودمش ولی دست و دلم به خوندنش نمی رفت . تا اینکه دل رو به دریا زدم و شروعش کردم . انقدر جذاب و گیرا بود که یک لحظه هم نمی تونستم ازش دست بکشم . برای من که پایان اکثر کتاب ها قابل حدس بود ، این کتاب عجیب  غافلگیرم کرد !