برای من به جز چند تا مجلس(که تحت تاثیر قرارم داد)،متن های ادبی  زیبایی درباره امام حسین (ع) بود.
منظورم این هست که روضه بودنش رو برای من زیاد نشون نمی داد.
بعضی جاها تکرار مکررات بود.
اما به نظرم جنس دوست داشتن امام حسین (ع) یک چیز خاص نیست اون جوری که تو کتاب نوشته؛ هرکس به شیوه خودش با امامش عشق بازی می کنه.💘
      

        صادقانه بگم تقریبا فقط اواسط کتاب بهم چسبید.
مثل آدمی بودم که چند وقته داره یک جاده رو طی میکنه یک دفعه بهش میگن: آهای! آدمیزاد! کجا میری؟حواست کجاست؟مسیرت اشتباهه.
می دونی بدترش چیه؟ این که حالا که میدونی بازم مرتکب اشتباه بشی...
چقدر تا بنده خوب شدن فاصله دارم...
      

        شیرین و قابل فهم
تلنگر،تلنگر و تلنگر
حس و حالم بعد خوندنش؟:هیچی نیستم من.حتی یه عبد خالی..🦯
      

        راستش من هم همراه ریحانه گیج شدم از این که واقعا من کی‌ام؟
قراره چه کار مفیدی تو این دنیا انجام بدم؟
چند درصد از زندگیم قراره اجتماعی و چند درصد خانه داری باشه؟
دلم خواست مثل محبوبه خانم برای خودم یک سبک داشته باشم.با خودم به صلح برسم و بدونم با خودم چند چندم.
و به نظرم این نتیجه گیری واسه منی که تازه پا به جوانی گذاشتم مفید بود.
نکته ای که وجود داره این هست که این کتاب ممکنه فقط قشر خاصی رو اقناع کنه.
شخصیت محبوبه خانم هم به نظرم فرق خاصی با بقیه نداشت و شرایط قرار گرفتن به عنوان نتیجه گیری رو هم نداشت.
اما به هر حال خوندن کتاب خالی از لطف نیست.
      

        وقتی که متن کتاب همه‌ش صحبت‌های امام حسین(ع) جانم هست من کی باشم که بخوام ستاره ندم و  نقد بکنم..
اوایل باهاش ارتباط برقرار نمی کردم.
نمی فهمیدم چی نوشته شده؛اما هرچی  گذشت بیشتر باهاش کنار اومدم.
اول با سخنرانی ها و موعظه های امام شروع میشه.
بعد هم دعوت کوفیان و آخر کتاب می‌رسه به روضه مقتل..