تا نصفه‌های کتاب به دنبال یک دلیل بودم تا کتاب رو ادامه بدم.
اما خب دلیل رو پیدا نکردم و موقتا کنار گذاشتم‌ش..
بعد از مدتی که دوباره کتاب رو دستم گرفتم تنها چیزی که تو ذهنم تکرار میشد این بود که "چقدر قشنگه!"
خلاصه که خیلی دوسش داشتم چون بنظرم نویسنده خیلی خوب تونسته بود تمام چیزهای مبهم اول کتاب رو در روند داستان بیان کنه و همچنین به خوبی تمام احساساتی که در جریان بود رو حس می‌کردم؛ خشم، ناراحتی، شادی، خنده و..
البته که آخر کتاب روند سریعی داشت اما خب خیلی دلنشین بود!(:
در آخر؛ از خوندن کتاب و آشنا شدن با اُوه، سونیا، پروانه و.. بسیار خوشحالم‌م‌م‌م🌟

پ.ن: شخصیت سونیا رو خیلی دوست داشتم. جوری که امید داشت، مهربون بود و سعی داشت زندگی کردن رو بفهمه، آسون بگیره و ازش لذت ببره باعث میشه بخوام ازش یاد بگیرم؛ یاد بگیرم که قشنگ زندگی کنم و امید داشته باشم.
      

        اوایلش آنقدر جذاب نبود که تا پایانش بخوانم، و این موضوع دلیلی شد که تا مدت‌ها در کتابخانه‌ام خاک بخورد!
تا اینکه یک روز عزمم را جزم کردم که کتاب‌های نیمه تمامم را تمام کنم..
شاید این مسئله برایتان جالب باشد که قصد داشتم این کتاب را برای سومین بار رها کنم!😬
ولی سوالی در ذهنم بود و باعث می‌شد که تا آخر کتاب، داستان را همراهی کنم؛
آن هم اینکه :"پایان این ماجرا چه می‌شود؟" و از نظر من همین را می‌توان نقطه قوت حساب کرد!
و در نهایت این کتاب به گونه‌ای تمام شد که نه تنها از خواندن کتاب پشیمان نشدم بلکه به این نتیجه رسیدم که درس‌های زیادی هم می‌توان از آن گرفت؛ 
اگر به آنها دقت و توجه کنیم!👀
و برخی از آنها این طور است:
- در اکثر مواقع حرف زدن راجب درگیری ذهنی‌تان و یا مشکلی که با فرد دیگری پیش می‌آید یکی از بهترین راه حل‌هاست. (به قول معروف سنگ‌هایتان را باهم وا بِکَنید!)
- و در آخر ملاک‌هایی که جامعه دارد الزاما درست نیست!
      

        موتاجان می‌گفت همه‌ی آدم‌ها یک منِ دیگر توی وجودشان هست که هیچ ربطی به منِ حاضرشان ندارد.
او اعتقاد داشت آدم‌های ترسو یک شجاع درونشان زندگی می‌کند، آدم‌های خجالتی یک منِ بی‌آبرو دارند، آدم‌های صبور یک منِ طغیانگر، و آدم‌های پرجنب و جوش یک افسرده تو وجودشان خواب است و فقط کافی است طی یک فرایند یا توی یک موقعیت به‌خصوص بیدار شود.
[بخشی از کتاب]
      

        "جنگی که نجاتم داد"
این کتاب به نویسندگی خانم کیمبرلی بروبیکر بردلی و ترجمه خانم مرضیه ورشوساز هست.
داستان در زمان جنگ جهانی اتفاق میفته و راجب دختری هست که مریضی داره به اسم پای چنبری که از نوزادی این مریضی همراهش هست..
آدا که شخصیت اصلی این کتاب هست یه برادر و یه مادر داره.
مادر آدا انقدر بد اخلاقه که اصلا نمیتونین تصور کنین همچین مادری تو دنیا وجود داره!
یک روز صبح آدا به همراه برادرش از خونه و از دست مادرش فرار می‌کنه و میره جایی که برای بچه ها منطقه امن‌تری هست.
اونجا خانمی که تقریبا میشه گفت افسردگی داره مجبور میشه سرپرستی‌شون رو به عهده بگیره و ...
این داستان، داستان هیجان انگیزی نیست و تقریبا میشه گفت یکنواخته اما روند جالبی داره و شما رو با خودش همراه می‌کنه.