چه هستیم. فقط آنچه هستیم واقعاً اهمیت دارد. شوپنهاور می گوید با وجدان بودن بهتر از خوشنامی است. بزرگترین هدف ما باید سلامتی و ثروت معنوی باشد، که به منبع پایان ناپذیری از عقاید، استقلال و زندگی اخلاقی می انجامد. آرامش درونی از دانستن این نکته ناشی می شود که این اشیا و امور نیستند که مزاحم ما می شوند، بلکه تفسیر ما از آنهاست.

همهٔ تصمیم ها و رابطه های ما تجربه هایی با ارزش هستند که با توجه به شواهدی که به دست می آوردیم، یا آنها را مناسب ارزیابی می کنیم و ادامه می دهیم و یا به آنها پایان می دهیم. به خودمان و زمانی که صرف تجربه هایمان کرده ایم، احترام بگذاریم‌. اینها گذشته ما بوده اند و بیایید با گفتن جملهٔ «ای کاش این همه برایش وقت نمی گذاشتم»، بی ارزشش نکنیم.

«ما یکبار ناخواسته اشتباه می کنیم و بار دیگر تصمیم می گیریم و با آگاهی اشتباه را تکرار می کنیم.»

روزها فکر من این است و همه شب سخنم/ که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟/ به کجا می روم آخر ننمایی وطنم مولوی