خب؛‌نمیدونم‌از‌کجا‌باید‌شروع‌کنم؛
خیلی‌رک‌و‌راست‌بگم؛هنوز‌که‌هنوزه‌؛هدف‌نویسنده‌از‌به‌قلم‌در‌اوردن‌این‌داستان‌رو‌درک‌نکردم؛هنوز‌نفهمیدم‌منظور‌این‌بود‌که‌برای‌هدف‌های‌خودمون‌تلاش‌کنیم؛یا‌منظور‌این‌بود‌که‌صبر‌داشته‌باشیم؛
ولی‌به‌قول‌معروف‌با‌تمام‌پستی‌بلندی‌هاش؛عاشقش‌شدم‌و‌بنظرم‌هر‌چقدر‌که‌این‌کتاب‌خوانده‌بشه؛باز‌هم‌کمه؛
      

        به‌شخصه‌میگویم‌که‌این‌بهترین‌جلد‌از‌مجموعه‌ی‌دونده‌ی‌هزارتو‌بود؛
چرا‌؟خب‌؛قاعدتا‌همگی‌دوست‌دارن‌‌برای‌اخرین‌بار‌هم‌که‌شده‌تمام‌شخصیت‌ها،کسانی‌که‌با‌ان‌ها‌زندگی‌کردند‌و‌کنارش‌بودند‌یا‌به‌عبارتی‌بچه‌های‌بیشه‌رو‌کنار‌هم‌ببینن.
توی‌این‌جلد‌بیشتر‌با‌بچه‌ها‌اشنا‌شدم‌و‌از‌درد‌و‌رنج‌هایی‌که‌کشیده‌بودند‌با‌خبر‌شدم‌و‌در‌اخر‌به‌یک‌موضوع‌پی‌بردم؛
<شرارت‌خوب‌نیست|divil is not good>
چیزی‌که‌در‌تمام‌این‌مدت‌توماس‌بهش‌باور‌داشت؛