هنوز شب‌ها می‌ترسم. وقتی می‌خوابم، روانداز را روی سرم می‌کشم و فقط سوراخ کوچکی برای نفس کشیدن باز می‌گذارم، نه برای دیدن. نمی‌خواهم ببینم چه چیزی آن بیرون است. از وقتی یادم می‌آید همینطوری خوابیده‌ام. خجالت‌آور است...

واقعا هم تمام بعدازظهر را اطراف خانه ول گشت، چون آرام‌وقرار نداشت. بعضی روزها این‌طوری بود. برای اینکه موضوع ویلن فکرش را حسابی مشغول کرده بود. آن ساز ویلن‌بشو نبود، و حالا بعد از چند هفته برنامه ریزی، این فکر حسابی حالش را خراب کرده بود. پس چرا انقدر مطمئن بود که نقشه‌اش جواب می‌دهد و موفق می‌شود؟ یعنی این‌قدر احمق بود؟ شاید وقتی آدم‌ها آن‌قدر شدید در آرزوی چیزی باشند، تمنایشان باعث می‌شود به هر چیزی که آرزویشان را برآورده می‌کند درآویزند.