بریده‌ای از کتاب لانه ی کاغذی اثر کنت اوپل

هنوز شب‌ها می‌ترسم. وقتی می‌خوابم، روانداز را روی سرم می‌کشم و فقط سوراخ کوچکی برای نفس کشیدن باز می‌گذارم، نه برای دیدن. نمی‌خواهم ببینم چه چیزی آن بیرون است. از وقتی یادم می‌آید همینطوری خوابیده‌ام. خجالت‌آور است...