به جرئت میگم قیدار درکنار بیوتن بهترین نوشته رضا امیرخانیه. فقط و فقط حسی که این کتاب به من میده برای بارها خوندنش کافیه؛ جدا از داستان جذاب و شخصیت پردازی عجیبش...
      

        مشخصا این کتاب سیراب کننده هر عطشی نیست. اگه دنبال یک داستان سبک و کم محتوا با اتفاقات روزمره هستین این کتاب رو کنار بذارین! حتی با یکبار خوندن کیمیاگر هم نمیشه به هدف اصلی نویسنده پی برد. قصه ظاهرا روایت یک ماجراجوئه. ولی اگه کمی در کتاب دقیق شین، مخصوصا در بخشهای پایانی، براحتی پستی و بلندی و ترقی زندگی انسان رو درش میبینین.
      

        ظاهرا بین تمام خواننده های ایرانی من تنها کسی هستم که معتقدم کتاب خاطرات سفیر هیچ چیز خاصی نداشت. نه ادبیات قوی(البته انتظاری هم نمیرفت) و نه حتی داستان و روایت جذب کننده.
      

        وقتی کتاب ابنبات هل دار رو دستتون بگیرید نمیتونین بذاریدش زمین. بنظرم همین در وصف یک کتاب کافیه.
      

        شاید من نتونم با جلال همزاد پنداری کنم، اما روایت این کتاب جوریه که مسحورتون میکنه.
      

        فرهنگ تفسیری که تا قسمتی مشابه فرهنگ لغته، کتاب فوق العاده کسل کننده به نظر میرسه. اما من به شما این نوید رو میدم که فقط با تورق این کتاب متوجه ارزشش میشین.
      

        این کتاب یکی از موردعلاقه های منه. و بدون شک جزو پنج کتاب برتریه که دید من به جهان و جامعه و عوض کرد.