آن روزها من آموختم که هیچ چیز ترسناک تر از حضور قهرمانی نیست که زندگی میکند تا داستانش را روایت کند. چیزهایی را روایت کندکه همه ی آن یاران و همراهان به خاک افتاده در کنارش هرگز فرصت پیدا نکرده بودند برای دیگران بگویند.

من به تصویر غولی وحشی که از کلاهدوز در ذهنم ساخته بودم، عادت داشتم؛ موجودی نفرت‌انگیز و ترسناک. اما حالا کسی را که در برابرم میدیدم مردی بود مهربان، با دیدگانی کور در برابر حقیقت و گیج و سردرگم مثل همه ی انسان های دیگر.