ما برهنه شدیم و آغاز کردیم. میان من و تو وقتی برهنه نیستیم همه چیز ساکن است. وقتی برهنه آغاز می‌کنیم، بعدا می‌توانیم پوشاننده‌ترین پوشاکمان را بپوشیم و مطمئن باشیم که جریان برقرار است و همه چیز ادامه دارد. دیگران دو اشکال دارند. آنها پوشیده آغاز می‌کنند. سال‌ها پوشیده ادامه می‌دهند، و همین که برهنه می‌شوند همه چیز تمام می‌شود. یا اینکه برهنه آغاز می‌کنند، اما آغازی میانشان روی نمی‌دهد. آن وقت هرکس لباس خودش را می‌پوشد و هرکدام به راه خود می‌روند.

      

        کتابی عمیقا دردناک...
داستان پسری که در حصار ساخته دست پدرش گیر افتاده است همراه برادران و خواهران و مادرانش
پدری که معتقد است فقط او میداند صلاح زندگی چیست و اوست که تنها شیر این حصار است.
بردران در حسرت زن و خواهران در حسرت یار 
بگونه ای دردناک جهان شرق را توصیف میکند که چگونه شرقی ها بر خلاف غربیان توانایی اعتراض و پرسش ندارند...
      

        ژوپیتر : پس چه کسی تو را آفریده است؟
اورست : تو. اما قرار نبود آزاد آفریده شوم.
ژوپیتر : من به تو آزادی عطا کردم، تا یاری رسان من باشی.
اورست : ممکن است، اما این آزادی علیه تو قد راست کرده است و ما در این باره هیچ کاری نمی توانیم بکنیم، نه من نه تو.
      

        تقریبا میشه گفت کتاب سخت خوانیست
بر تفکرات انسان بسیار تاثیر میگذارد
داستان توما و ترزا و نویسنده روابطشان را کنکاش میکند 
مفهومی که بسیار در کتاب تکرار میشود:
انسان چون فقط یکبار زندگی میکند نمیتواند هیچوقت بفهمد که چه تصمیمی درست است یا غلط است اگر امکان زندگی چند باره و گرفتن تصمیم های متفاوت بود آنوقت میتوان مقایسه کرد و فهمید چه کاری درست بوده است اما اکنون در این زندگی نمیتوان فهمید...
      

        آیا به راستی ضرورت حکم می کند که مایه ی شادمانی آدمی، همزمان سرچشمه ی بدبختی او هم باشد؟