بسیاری از ما با این باور بزرگ شده‌ایم که باید همیشه کارهایمان را عالی و بدون کم و کاست انجام دهیم و معتقدیم که "بهترین" شدن پاداش ویژه دارد. متاسفانه کمال‌گرا‌ها ستاره‌ها را هدف می‌گیرند و جز هوا چیزی نصیبشان نمی‌شود.

ممکن است گمان کنید که اشخاص موفق همیشه احساس اطمینان و اعتمادبه‌نفس دارند و به راحتی به هدف خود می‌رسند‌. تصور کاملا غیر‌واقع‌بینانه‌ای است. رسیدن به هدف‌های شخصی اغلب با فشار روانی همراه است. اغلب اوقات به ناچار با موانع مختلفی رو به رو می‌شوید. (بخش مسامحه‌کارها | الگوی تسلط )

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

در فرهنگ ما شرایط به گونه‌ای است که خیال می‌کنیم برنده‌ها دوست‌داشتنی‌تر و تافته‌های جدابافته هستند. به نظر من عکس این مطلب درست‌تر است. با موفق شدن، مورد مهر و عشق قرار نمی‌گیرید.به جای آن، آسیب‌پذیری است که تولید مهر و محبت می‌کند. موفقیت‌های بزرگ نظر اشخاص را جلب می‌کنند و چه‌بسا در مقام نخستین شما حرف بزنند. اما امکان حسادت هم وجود دارد. با این حال، "کسی شما را به خاطر موفقیت‌هایتان دوست نخواهد داشت."

احساسات منفی اغلب سالم و متناسب هستند. در مواقعی باید احساسات بد را بپذیریم و آن را تحمل کنیم " تا ابرها از آسمان ذهن بگذرند " و احساس بهتری به وجود آید.