زندگی گاریِ خوبیه. باید سوارش شد، باید درست هدایتش کرد. اگه این کار رو بکنی، از سواری‎اش می تونی لذت ببری، اما اگه درست هدایتش نکنی، همون گاری با چرخ هاش از روت رد میشه. دیگه استخونی هم برات نمی مونه.

خیلی ها فکر می کنند زندگی در جنگ و شهید دادن برای ما عادی شده، ولی این طور نیست. هرکدام این جوان ها را که از دست می دهیم، تکه ای از قلبمان کنده می شود. آدم هیچ وقت به از دست دادن عادت نمی کند. به آوارگی و ویرانی عادت نمی کند. فقط چاره ای به جز صبر ندارد. می دانی تا امروز ما چند تا قربانی در راه آزادی خاکمان و در مسیر اسلام داده ایم؟

از کوچۀ خودمان که خارج شدیم، خیالمان کمی راحت شد. توی کوچه های بعدی، مردم برایمان آب می آوردند و بچه ها را بغل می کردند. نزدیک خانۀ مادرم که شدیم، پدرم را دیدم. از دیوار سرک می کشید و منتظر ما بود. اشاره کرد که اینجا امن نیست و بروید خانۀ همسایه. می بینی دخترم؟ اسرائیل می خواهد همۀ دنیا برای ما ناامن باشد؛ حتی خانۀ پدری مان.

او آهسته پاسخ داد:《احساسم هرچه باشد، عقیده ام را تغییر نمی دهد...باور من این است که کشوری که جوانانش برای دفاع از آن آماده ی جان فشانی اند، بخاطر ازخودگذشتگی آنها به افق جدیدی دست پیدا می کند.》

به این ترتیب حرف ها به این نتیجه رسید:《به خدا یک دقیقه زندگی باعزت و کرامت از هزار سال زندگی مثل قیرِ کف پوتین سربازان رژیم اشغالگر بهتر است.》