توقف کرده بودند برای استراحت. یک نفر می آمد از آن دورها. گفت:《از کجا می‌آیی؟》 مرد جواب داد:《از عراق》 گفت:《مردمش را چه طور دیدی؟》 سرش را انداخت پایین گفت:《دل هایشان با تو است و شمشیرهایشان با بنی امیه.》

می دونی سارا؟! بعضی ها نه برای دلشون، برای خدا حاضرن از همه چیز بگذرن. از ترس هاشون، از خوشی هاشون، از همه چیزشون، حتی بچه ای که تازه به دنیا اومده و ندیدنش.

زندگی گاریِ خوبیه. باید سوارش شد، باید درست هدایتش کرد. اگه این کار رو بکنی، از سواری‎اش می تونی لذت ببری، اما اگه درست هدایتش نکنی، همون گاری با چرخ هاش از روت رد میشه. دیگه استخونی هم برات نمی مونه.

خیلی ها فکر می کنند زندگی در جنگ و شهید دادن برای ما عادی شده، ولی این طور نیست. هرکدام این جوان ها را که از دست می دهیم، تکه ای از قلبمان کنده می شود. آدم هیچ وقت به از دست دادن عادت نمی کند. به آوارگی و ویرانی عادت نمی کند. فقط چاره ای به جز صبر ندارد. می دانی تا امروز ما چند تا قربانی در راه آزادی خاکمان و در مسیر اسلام داده ایم؟

از کوچۀ خودمان که خارج شدیم، خیالمان کمی راحت شد. توی کوچه های بعدی، مردم برایمان آب می آوردند و بچه ها را بغل می کردند. نزدیک خانۀ مادرم که شدیم، پدرم را دیدم. از دیوار سرک می کشید و منتظر ما بود. اشاره کرد که اینجا امن نیست و بروید خانۀ همسایه. می بینی دخترم؟ اسرائیل می خواهد همۀ دنیا برای ما ناامن باشد؛ حتی خانۀ پدری مان.