درویش مصطفا هم به آن‌ها گفت: «حکماً کور به‌تر می‌بیند. چرا؟ چون چشمش به کارِ دیگران نیست، چشمش به کار خودش است، چشمش به معرفتِ خودش است... یا علی مدد!»

باب جون حرف مریم را برید: - حکمتش را ول کن. این‌جایش به من و تو دخلی ندارد. وقتی رفیق آدم چیزی از آدم خواست، لطفش به این است که بی‌حکمت و بی‌پرس و جو بدهی. اگر حکمتش را بدانی که به خاطر حکمت داده‌ای، نه به خاطر لوطی‌گری. جخ آمدیم و حکمتش را نفهمیدی، آن‌وقت چه؟ انجام نمی‌دهی؟

فوشلوان منتظر همه چیز بود جز اینکه یک گورکن هم بتواند بمیرد، اما این راست است؛ گورکن‌ها هم می‌میرند. به نیروی حفر قبر دیگران، گور خویش را نیز باز می‌کنند.

محو تعصب و تجلیل لایتناهی، این است قانون واقعی. آدمی به وظیفه‌ی آدمیتش عمل کند. به کرنش کردن زیر درخت خلقت و به سیروسیاحت در شاخ‌وبرگ‌های پرستاره‌ی آن اکتفا نکنیم. ما یک وظیفه داریم؛ کار کردن در راه جان انسانی، دفاع از راز در قبال اعجاز، لایدرک را پرستیدن و نامعقول را دور انداختن، از شگفتی‌ها جز آنچه را که ضرور است نپذیرفتن، ایمان را سالم کردن، خرافات را از روی دین برداشتن و خدا را از قیود رهاندن.