بهترین توصیف که بنظرم میرسه برای این کتاب،خود عنوان کتاب هست.
تنهایی پرهیاهو
چه تفسیر زیبایی! 
چقدر پارادوکسیکال 
هم تنهاست،هم پرهیاهو! 
      

        ر
ه
ش 
قلم آقا رضا امیرخانی رو من دوست دارم.بنظرم مخاطب میتونه هم ذات پنداری بکنه  با شخصیت های داستان.در هر رمان و داستانی،لوکیشن ها و موقعیت هایی که نویسنده برام انتخاب میکنه،خیلی حائز اهمیت است،بی شک موقعیت ها و و‌ضعیت ها در رهش،رخنه شده در خودِ شخصیت ر.ضا امیرخانی است.
وضعیت اخر که با پاراگلایدر هست،چه زیباست! 
دیالوگ ها و استفاده از کلمات در لایه های زبانی دیگر من رو به خواندن ادامه داستان جذب کرد.
این که نویسنده داره سعی میکنه که بین نسل ها یک حلقه وصل ایجاد بکنه.
نکات زیاد داره رهش...
باید خواند.
به قول خودش (کتاب): 
ر...
ه...
ش... 

      

        سلام !!!
الکساندر دوما قلم روان و ساده داره در عین حال جذاب!!! 
شخصیت ها و کاراکترهای داستان به خوبی نقش خودشون رو بازی میکنند.
لوکیشن‌ها و موقعیت هایی که الکساندر در داستان بکار میبرد،چه زیباست!!! 
بنظرم حتما لوکیشن ها را سرچ بزنید تا بتوانید با داستان ارتباط بصری هم پیدا بنمایید. 
در هر صورت گابریل لامبر درون خود را باید پیدا کرد،اما فکر نمیکنم زندگی عزتمندانه ای با گابریل لامبر درون داشته باشیم.

یه عکس هم از لوکیشن نُرماندی میزارم،که الکساندر دوما در داستان به کار برده است.