یادداشت علیرضا سلمان پور

        ر
ه
ش 
قلم آقا رضا امیرخانی رو من دوست دارم.بنظرم مخاطب میتونه هم ذات پنداری بکنه  با شخصیت های داستان.در هر رمان و داستانی،لوکیشن ها و موقعیت هایی که نویسنده برام انتخاب میکنه،خیلی حائز اهمیت است،بی شک موقعیت ها و و‌ضعیت ها در رهش،رخنه شده در خودِ شخصیت ر.ضا امیرخانی است.
وضعیت اخر که با پاراگلایدر هست،چه زیباست! 
دیالوگ ها و استفاده از کلمات در لایه های زبانی دیگر من رو به خواندن ادامه داستان جذب کرد.
این که نویسنده داره سعی میکنه که بین نسل ها یک حلقه وصل ایجاد بکنه.
نکات زیاد داره رهش...
باید خواند.
به قول خودش (کتاب): 
ر...
ه...
ش...