هوای اتاق گرم بود. دم داشت. حداقل به نظر ما این جور می آمد. سه تا کوسن سفید، آبی و سرخ وسط کاناپه تکیه داده بودند به هم. درست وسط کاناپه. جایی که ما همه زل زده بودیم به آن و هنوز خالی بود

آن شب با خاطرجمعی خوابیدم. با خاطرجمعی از اینکه تا وقتی آدم‌هایی مثل جعفر مدرس صادقی هستند دنیا هنوز جای خوبی برای زندگی کردن است. جای قابل تحملی برای زندگی کردن است. و فکر کردم خدایا از من نعمت گوش دادن به قصه های جعفر را نگیر و شعور فهمیدن آنها را بهم ببخش

موزه‌ی هنرهای معاصر تهران همیشه چيز ديگری بود. برای نشستن و هيچ كاری نكردن، برای سكوت كردن، و برای تامس هاردی خواندن. و شايد از اضطرارِ اين آخری بود كه می‌رفتم آن جا. وقتی تامس هاردی می‌خوانی احتياج داری در چيزی يا جایی پناه بگيری.

بهم بگو باهوشم، بهم بگو مهربونم، بهم بگو بااستعدادم، بهم بگو بانمکم، بهم بگو با احساسم، باوقار و عاقلم، بهم بگو که آدم کاملی‌ام اما بهم حقیقت رو بگو

فکر می‌کنید آدم از چی می‌میرد؟ از گرسنگی؟ از سیگار؟ از غصه؟ نه.

یک کارهایی را فقط ادبیات می تواند برای آدم بکند. نه حتی پدر و مادرت. نه حتی خواهر و برادرت. نه علم. و نه ثروت. که حالا دیگر می دانیم هیچ کس واقعا نمی داند کدامش بهتر است