نمیشه همه‌ش قربون صدقه متن رفت که. تکراری میشه.
نمیشه هی بگی شما چه خفنی خب مثل اینه که به رونالدو بگی چقدر خوب پاس می‌دی.
چکار کنیم؟ نگاه می‌کنیم تنها می‌مانیم با کلی حس و حال که نمی‌تونیم بروز دهیم.
بنویسید لطفا، ما هم سکوت می کنیم. 

همین کلمات ساده است که قلب آدم را گیر می اندازد... و دوست داری هی برگردی و بخوانی... همین کلمات ساده که ساده نیستند 🧡🧡🧡

ای وای چقدر دوست داشتنی 😂😍

چه باحال. وسط کاناپه نشستن بی معنیه...

قربان بودن‌تان حبیبه‌ی دلها❤️

هر بار که متنهای شما را میخوانم سوالی در ذهنم پاسخ دهده میشود. قبلی که در مورد تفاوت بوق و زنگ بود. این بار هم میتوانم به سوال بچه هایم پاسخ دهم که همش از من می پرسند چرا دوست داری کنار کاناپه بنشینی؟ میدانید چرا وسط صندلی نمی نشستند؟ احتمالا مثل من سن و سالی داشته و  استخوانها جایی برای تکیه می‌خواستند که کنار کاناپه دو تکیه گاه دارد. اگر به افراد مسن در مهمانی ها دقت کنید وقتی ساعت طولانی می‌شود،  بدنشان مثل جوان‌ها کشش ندارد شق و رق روی صندلی بدون دسته ادامه دهد. 
تا وقتی عکس و متن شما را ندیده بودم برای خودم هم روشن نبود چرا دوست دارم کنار کاناپه باشم.

اخر باید این کتاب اشپزی مستطاب را از آن خود کنم...وقتی شما هم تعریف می کنید دیگر جای بهانه اوردن نیست

به و به. 
حالم خوب شد. 
ضمن عرض ارادت به حبیبه عزیز و ابراز بسی خوشحالی از حضور شوق برانگیزشون در #بهخوان، میخواستم از همین تریبون خواهش کنم یکی به من بگه چه جوری میشه در #بهخوان پست گذاشت؟! یادداشت کتاب نه ها! پست! مثل همین متن.