کتاب آن بهشت دیگر، یک روایت الهام گرفته از واقعه‌ای تاریخیه که در سال ۱۹۱۲ در جزیره مالاگا اتفاق می‌افته که برای جلوگیری از اسپویل درموردش صحبت نمیکنم.

این کتاب، داستان زندگی ساکنان جزیره سیب رو روایت می‌کنه؛ جزیره‌ای که هم یادآور جزیره مالاگاست و هم نمادی از بهشته. 

نویسنده با الهام از روایات مذهبی و تاریخی، شخصیت‌هایی خلق کرده که هرکدوم بار معنایی عمیقی دارن و یادداشت‌های مترجم تا حد زیادی نقش و نماد هر شخصیت را برای مخاطب روشن می‌کنه.
به نحوی می‌شه گفت اکثر شخصیت‌های این داستان خلق نشدن، بلکه از گوشه گوشه تاریخ و روایات مذهبی جمع‌آوری شدن.

عکسی که قرار داده شده، یکی از نقاشی‌های Charles Ethan Porter نقاشیه که شخصیت عیتان، یکی از مهم‌ترین افراد داستان، از روی اون نوشته شده.

درطول داستان، تقریبا سرنوشت چند نسل از ساکنین این جزیره رو دنبال می‌کنیم درحالی که تمرکز داستان بیشتر روی نسل آخری هست که اتفاق الهام گرفته از سال ۱۹۱۲ جزیره مالاگا رو تجربه می‌کنن.

نقش مذهب در روایت یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های این کتابه. اعتقادات نویسنده در جزئیات داستان مشهوده و برای من همیشه جذابه که شخصیت نویسنده‌ها رو داخل نوشته‌هاشون ببینم.

روند داستان نسبتا سریع و روان پیش میره و با وجود تمام نمادها و اشارات تاریخی مذهبی، کتاب سنگینی نیست و نویسنده منظورش رو به صورت تقریبا مستقیم بیان می‌کنه.

برای من خوندن این کتاب تجربه شیرینی بود و اگه شما هم به این سبک کتاب‌ها علاقه دارید، می‌تونه تجربه نسبتا متفاوتی واستون بسازه.
        

          کتاب خوب و جذابی بود. درباره آرمانشهر در حال نابودی و نژاد پرستی
        

          ۳۲۳ صفحه در ۸ ساعت.

برخی نویسندگان، قلمروی را کشف می‌کنند  و شیره و گنجینه‌اش را استخراج می‌کنند.  «پل هاردینگ» نیز از همین دسته  نویسندگان است. نثر «هاردینگ» آن‌قدر  خیال‌انگیز و تأثیرگذار است که  وسوسه‌انگیز است تمام یک نوشته را فقط  به همین ویژگی اختصاص دهیم اما آن‌چه  در مورد «آن بهشت دیگر» به‌همان اندازه چشم‌گیر است، این است که او داستانی فراموش‌نشدنی خلق کرده که با وجود  زیبایی نثرش، به‌طوری جدی به موضوعاتی  اساسی مانند نژادپرستی، معنای خانواده  و قدرت ماندگار هنر می‌پردازد.
‌
در مرکز این رمان زیبا، ایده یا پرسش  شایستگی قرار دارد: این‌که چه کسی  شایسته است در میان ما باشد، و یا اینکه اصلن وجود داشته باشد؟ همان‌طور که رمان «آن بهشت دیگر» به ما یادآوری  می‌کند، خود این پرسش، پرسشی مغرورانه  و خطرناک است و زمانی که داوری‌های ناشی از آن به اجرا گذاشته شوند، به برخی  از وحشیانه‌ترین اعمالی می‌انجامند که  انسان‌ها قادر به انجام‌شان هستند.
‌
«آن بهشت دیگر» به‌شکلی آزادانه بر  اساس اتفاقاتی بنا شده است که در ۱۹۱۲ در جزیره مالاگا در ایالت مِین آمریکا  رخ داد؛ همان سالی که نخستین کنگره‌ی  بین‌المللی اصلاح نژادی در لندن برگزار 
شد. در این کنگره، لئونارد داروین،  پسر چارلز داروین، نظریاتی درباره‌ی  بهبود نژاد بشر از طریق حذف نژادهای  به‌زعم او "پایین‌دست" ارائه داد. او  بعدها نوشت که "جنایت‌کاران، بیماران  روانی، کم‌هوش‌ها، ضعیف‌العقل‌ها، نوزادان  بیمار، ناقص‌الخلقه‌ها، ناشنوایان و  نابینایان" همگی دارای صفاتی  موروثی‌اند که باید از جمعیت انسانی  حذف شوند.
اخراج ساکنان جزیره مالاگا، که هم‌زمان  با برگزاری آن کنگره بود، روایتی  هشداردهنده و تلخ به جا گذاشته است. در  سال ۲۰۱۰، ایالت مین بیانیه‌ای بر  مبنای ابراز تأسف عمیق برای اقدامات خود در یک قرن پیش صادر کرد. 
اما «پل  هاردینگ» هیچ ارتباط شخصیی با این  جزیره ندارد و خواهان آزادی برای  فاصله گرفتن از واقعیت تاریخی است. در  روایت او، نخستین ساکن مالاگا،  «بنجامین دارلینگ»، تبدیل می‌شود به  «بنجامین هانی». تمرکز او بر وارثان  خانواده‌ی «هانی»ست، همراه با  خانواده‌های «لارک» (که یکی از 
فرزندان‌شان ربیت نام دارد) و  «پراوربز». نام‌های این شخصیت‌ها  حال‌وهوایی معصومانه و بهشتی دارند، و  با وجود شرایط سخت زندگی در جزیره‌ی سیب،  ساختار رمان به شکلی‌ست که ساکنان  جزیره را در نقش آدم و حوا قرار می‌دهد،  و ایالت مین را به مثابه مار یا خدای  داستان.
‌«آن بهشت دیگر» داستانی‌ست درباره‌ی  نیت‌های خوب، ایمان بد و علمی بدتر، اما در عین حال، ادای احترامی‌ست به  اجتماع، کرامت انسانی و امکان جهانی دیگر. از هر دو جنبه، حرف‌های زیادی برای زمانه‌ی ما دارد.