کتابی که جایزه‌ی جلال در قسمت مستند را بُرد بدون شک خواندنش خالی از لطف نیست.
روایت مستندی که جریان تشییع سردار دل‌هارا با سقوط هواپیما گره زد!
        

          .



- چی می‌گن اینا؟ حرف نامربوط می‌گن... یعنی چی مردم تا مردم‌اند که اینجا باشن، برا سردار بیان؛ ولی اگه برای بنزین بیان، مردم نیستن؟! این رو بنویس. من برا سردار اومده‌ام؛ ولی برا بنزین هم اومدم. من احساسم اینه. الآن هم احساس اومده توی خیابون؛ چون طرف خالص بوده. ولی نباید این رو چیز کنن اونا که کار دستشونه. ما فقیریم. ما پایین‌ایم. ما اومده‌ایم. برا بنزین هم اومده‌ایم. بازم میاییم. الآن هم برای حاج‌قاسم اومده‌ایم. روحت شاد. 


ابن عباس می‌گوید «سردار وصیت کرده است روی قبرش بنویسند سرباز قاسم سلیمانی.». نتیجه می‌گیرد همه چیزش حساب شده بود. تازه یک بار هم رفته است پیش آقای جوادی آملی. کفن برده و از آقای جوادی خواسته شهادت بدهد سردار، بنده خدا بوده و در راه رضایت خدا قدم برداشته است، آقای جوادی هم گفته بود او چه «صلاحیت» دارد که برای سردار چنین شهادتی بدهد. سردار، فکر همه جا را کرده بود. 


تمام شهر پر شده است از تصاویر سردار. بزرگراه‌ها خلوت است. می‌رسیم به شیخ فضل الله. ادامه شیخ فضل الله می‌خورد به آزادراه تهران-کرج. لاین کرج به تهران قفل شده است. علت قفل شدن؟ خیلی ها سواری‌شان را توی آزادراه ول کرده و رفته‌اند سمت میدان آزادی. سمت میدان آزادی راه نیست. برای همین، راه باریک‌تر و ترافیک سنگین درست شده است. تصویر این است؛ ترامپ سردار ما را زده، و مردمِ پابرهنه ریخته‌اند بیرون؛ پرایدها و پژوهایشان را یک‌کتی توی اتوبان ول کرده‌اند تا به کار مهمتری برسند.
        

          روایت کلی «داغ دلربا» دربارۀ تشییع ‌پیکر حاج قاسم سلیمانی در کشور، از اهواز تا کرمان است. نویسنده این اثر سعی کرده خط سیر ورود پیکر حاج قاسم در کشور و شروع تشییع از اهواز تا مشهد و تهران و قم و کرمان را روایت کرده و حس و حال مردم را در همۀ شهرها بازگو کند. همۀ آن اتفاقاتی که در یک هفتۀ تلخ بعد از شهادت حاج قاسم سلیمانی در تاریخ سیزدهم دی‌ماه ۹۸ در کشور اتفاق افتاد، از ماجرای تشییع ‌پیکر حاج قاسم در کرمان گرفته تا ماجرای هواپیمای اوکراینی با هم تلفیق گشته و در این اثر گنجانده شده است. میثم امیری تلاش کرده تا با قلمی داستان‌گونه، روایت جذاب یکی از بزرگ‌ترین حرکت‌های مردمی تاریخ ایران را ارائه دهد. نویسنده بعد از شنیدن خبر شهادت حاج قاسم، خودش را به مردم سپرده و سعی کرده بدون هیچ‌گونه پیش‌داوری در صفحات کتاب از مردم و دربارۀ این‌که آن‌‌ها چه می‌گویند، صحبت کند.  
        

          اگه عنوان فرعی روی جلد کتاب باعث انتخابش برای مطالعه‌تون شده، باید بگم تو انتخابتون تجدید نظر کنید. کتاب، برخلاف عنوان فرعیش، روایتی از تشییع پیکر حاج‌قاسم نیست؛ در بهترین حالت روایتی از حال و هوای نویسنده و دوستانش در روزهای تشییع پیکر حاج قاسم تو ایرانه. یعنی بیشتر از اون‌که توصیف فضای شهرها و حس و حال مردم و حال و هوای مملکت باشه، داره به بلند فکر کردن نویسنده درباره یه‌سری سوال بی‌جواب و باجواب یا توضیحات نویسنده درباره یه‌سری مسائلی که گذرا بهشون اشاره شده می‌پردازه. البته این شیوه روایت نه تنها باعث ضعف کار نشده، بلکه یه‌جورایی آدم رو با خودش همراه هم می‌کنه. 
اگه بخوام به ذهنیت‌تون درباره این کتاب و مدل روایتش کمک کنم باید بگم شاید شبیه‌ترین فضا رو به کتاب نیم‌دانگ پیونگ یانگ امیرخانی داشته باشه. نویسنده در قالب نوشتن روایتی از مشاهداتش در بازه زمانی و مکانی خاص، شروع به بیان بیانیه‌ها و تحلیل‌ها و نظرات و نگاه‌هاش درباره مسائل مختلف و غالبا حول محور اصلی ماجرا می‌کنه. حتی اسامی مستعاری که برای شخصیت‌ها به‌کار برده میشه هم آدم رو یاد همون کتاب امیرخانی می‌ندازه. اونجا دهن‌برعکس داشتیم و اینجا دل‌ربا و اینها. 
قلم نویسنده قوت و یک‌دستی خوبی داشت و مخاطب رو هم میتونست همراه کنه با خودش ولی به شخصه از وارد شدن جزئیات زیاد زندگی شخصی و دانشجویی نویسنده در سالهای دور و نزدیک به کتاب حس خوبی نداشتم. چه اینکه من اومده بودم روایتی از تشییع پیکر سردار بخونم ولی این خاطرات و فلش‌بک‌ها ریتم کار رو عوض می‌کرد و یهو میدیدم کلی از اصل ماجرا دور شدیم بدون اینکه قرار باشه ازون نقطه به نکته جدیدی درباره موضوع اصلی کتاب برسیم. 

.
پاورقی‌های کتاب رو هم دوست داشتم.برخلاف بیشتر کتابها، این پاورقی‌ها ساده، صمیمی، حتی گاهی طنز و کنایی و در کل مفید و کاربردی بودن.