چرا خواندم؟
خب اثری داستانی از یک نویسنده جوانِ افغان آنهم در بستر زمانیِ فعالیت گروه‌های خارجی و مقارن تسخیر افغانستان توسط طالبان به اندازه کافی وسوسه‌انگیز هست برای من که ژورنالیست فرهنگی و حوزه کتابم. 

خوب بود؟
متوسط بود. 

فایده‌اش؟
بازنمایی و روایتی داستانی که نشان می‌دهد زخم‌های امروز جامعه افغانستان دل‌سوزی ندارد نه داخل این جامعه و نه خارجش و نه گروه‌های خارجی و حقوق بشری. ترکیبی از جهل داخلی و ناآشنایی و شکلِ کارِ حقوق بشریِ خارجی که نسبتی با واقعیات جاری در بطن جامعه افغانستان ندارند.
مهم‌ترین ایرادش اینکه مخاطب در برزخ تخیل و واقعیت باقی می‎‌ماند که اثر تخیل محض است یا بخش‌هایی از تجربه زیستۀ نویسنده که با دستکاری به لعاب داستان در آمده‌اند.
        

          ۲تا دلیل داشتم برای خواندنش: 
اول آنکه طالبان در جایگاه حکمرانی افغانستان نشسته بود و پرچم خودش را هم افراشته بود!(حالا نخوانمش کِی بخوانم؟) 
دوم متن پشت جلد که حالا دیگر می‌دانم بی‌ربط‌ترین گزینش ممکن از کتاب به محتوای داخل آن بود! خاصه که نمی‌دانیم تخیل نویسنده است یا واقعیتی مشهود. شما لااقل به دلیل دوم سراغ این کتاب نروید! 
بعد خواندن کتاب چیزی به دانسته‌هایم از افغانستان اضافه نشد. تنها چند کلمه فارسی شیرین دری یاد گرفته بودم که خوش داشتم ما در ایران به کارشان می‌بردیم وقت حرف زدن با هم. 
همین. 
        

          خلاقیت و رنج در بستر روایت یعنی کابل ۱۴۰۰!