۲تا دلیل داشتم برای خواندنش: 
اول آنکه طالبان در جایگاه حکمرانی افغانستان نشسته بود و پرچم خودش را هم افراشته بود!(حالا نخوانمش کِی بخوانم؟) 
دوم متن پشت جلد که حالا دیگر می‌دانم بی‌ربط‌ترین گزینش ممکن از کتاب به محتوای داخل آن بود! خاصه که نمی‌دانیم تخیل نویسنده است یا واقعیتی مشهود. شما لااقل به دلیل دوم سراغ این کتاب نروید! 
بعد خواندن کتاب چیزی به دانسته‌هایم از افغانستان اضافه نشد. تنها چند کلمه فارسی شیرین دری یاد گرفته بودم که خوش داشتم ما در ایران به کارشان می‌بردیم وقت حرف زدن با هم. 
همین. 
        

          چرا خواندم؟
خب اثری داستانی از یک نویسنده جوانِ افغان آنهم در بستر زمانیِ فعالیت گروه‌های خارجی و مقارن تسخیر افغانستان توسط طالبان به اندازه کافی وسوسه‌انگیز هست برای من که ژورنالیست فرهنگی و حوزه کتابم. 

خوب بود؟
متوسط بود. 

فایده‌اش؟
بازنمایی و روایتی داستانی که نشان می‌دهد زخم‌های امروز جامعه افغانستان دل‌سوزی ندارد نه داخل این جامعه و نه خارجش و نه گروه‌های خارجی و حقوق بشری. ترکیبی از جهل داخلی و ناآشنایی و شکلِ کارِ حقوق بشریِ خارجی که نسبتی با واقعیات جاری در بطن جامعه افغانستان ندارند.
مهم‌ترین ایرادش اینکه مخاطب در برزخ تخیل و واقعیت باقی می‎‌ماند که اثر تخیل محض است یا بخش‌هایی از تجربه زیستۀ نویسنده که با دستکاری به لعاب داستان در آمده‌اند.
        

           (( یک روز این خارجی‌ها، وقتی کارشان تمام شود، ما را هم مثل این درخت بیرون می‌اندازند. حالا ببین! ))
این کتاب فقط یک داستان نیست. واقعیتی است که مردمی آن را زندگی می‌کنند. نویسنده با این کتاب وطنش را به تصویر می‌کشد. وطنی که سال‌هاست در جنگ است، مردمی متعصب دارد و بیگانه، با لباس ناجی نفعش را می‌برد و آن‌ها را رها می کند. او در کنار مظلومیت و درد، فرهنگ‌ غلط، سنت و تعصب مردم را نشان می‌دهد. انگار می‌خواهد بگوید مردم هم در ویرانی بی‌نقش نیستند!
خواندن این کتاب اوایل در من حس دلسوزی زیادی ایجاد می‌کرد. با خواندن روایت تک تک انفجار‌ها، مرگ‌ها و جنگ، در امنیت برای آن‌ها دل می‌سوزاندم. اما‌ شروع جنگ، دلسوزی را به همزاد‌پنداری در من تغییر داد.
به امید روزی که در دنیا ملتی درگیر جنگ و تعصب نباشد. البته که این هم امیدی پوچ است. 
        

          خلاقیت و رنج در بستر روایت یعنی کابل ۱۴۰۰!