یک انتقاد کمیک و تند و تیز و مسلحانه از حکومت های توتالیتر و مخصوصا شوروی...
اولین نمایشنامه و کتابی بود که از واینوویچ خوندم و باید بگم که به شدت خوب و جذاب و خوندنی بود. با اینکه معتقدم روس ها اساسا درام نویس های خوبی نیستند ( به استثنای چخوف بزرگ )، اینبار واینوویچ با این اثر نشون داد که بعضا نمایشنامه نویس های بزرگی هم از بین روس ها ظهور پیدا می‌کنند.
با اینکه در لحظاتی این نمایشنامه کاری میکنه که از ته دل قهقهه بزنید اما یک طنز گروتسک و سیاهی رو به شما ارائه میده که مدتها شما رو به فکر وادار میکنه مخصوصا که حکومت های توتالیتر امروزه زیاد و قابل درک هستند.
لحظه خاص نمایش  جائیه که کاراکتر اصلی میگه شما از همین کلام می‌ترسید. 
این نمایشنامه از هر شورش و حمله مسلحانه ای میتونه برای یک حکومت توتالیتر خطرناک تر باشه.
و این همون قدرت کلمه ست که ترسناکه .
و این همون هنرمندی مثل واینوویچه که وجودش برای هر ملتی ضروری و برای هر حکومت توتالیتری خطرناکه.