نمی‌توان پذیرفت که تمام ادعا های ذکر شده در کتاب صحیح است. 
      

        قطعا در زندگی مان با دوراهی های بسیاری مواجهه شده ایم.
یکی از دوراهی های ترسناک اما،
مسئله صحیح زندگی کردن است.
آیا ما از این آگاهیم که زندگی ما صحیح بوده است؟
هدف زندگی ما چیست؟
ته مانده روانشناسی ایوان در این کتاب اگزیستانسیالیسم یا هستی گرایی است. او تمام معنای زندگی خود را حول محور وجودی ترسیم کرده است و حال در زمان مرگش،تمام آن محور چون تکه های پازل تکه تکه جدا می‌شوند و ترس عظیم، مرگ، چون رییسی نهایی رو به روی اوست.
در لحظات آخر زندگی اش، می‌پذیرد که مسیر و معنای زندگی اش می‌تواند اشتباه باشد و حال در پی کشف معنای جدیدی است. معنایی که شاید پس از مرگ بر او ایجاد شود.

      

        مجموعه داستانی شاهکاری بود. شاید بهترین که تا حالا خونده ام!
داستان دماغ از گوگول داستان سرایی هایی داشت که فکر نکنم تا آخر عمرم فراموششون کنم:)
شلیک و بوران از پوشکین هم که خیلی معروف هستند و احتمالا همه مطالعه کرده اند. 
داستان پالتو از گوگول هم طنز فوق‌العاده ای بود و در عین حال نظام کمونیستی شوروی رو زیر سوال می‌برد. ترسیم جامعه ای که مردم باید به فقر خود افتخار کنند.
کتاب هر چقدر به آخر می‌رسید از جذابیت داستان ها کم می‌شد تا به داستان معشوق او از مکسیم گورکی رسیدم. داستان عمق تنهایی یک فرد عجیب در جامعه رو نشون میده. تنهایی ای که اون فرد در تلاشه تا با راهی عجیب از آن خارج شود.

      

        حضرت سیدالشهدا با اختیار خود آن همه مصائب و شهادت و اسارت اهل و عیال خود را تحمل نمود؛ زیرا پیوسته و حتی در روز عاشورا بر آن حضرت عرضه می‌شد که یا نصر و پیروزی را انتخاب کنند یا لقاءالله و معاهده و پیمانی را که با خدا بسته است، ولی ایشان با اختیار خود آن مقامات عالیه را انتخاب کردند. 
      

        کتاب "بازرس" از گوگول یه نمایشنامهٔ کمدی است که درعین‌حال فضای تلخی را بازگو می کند. داستان درباره‌ی فساد اداری مسئولان در یک شهر کوچک در روسیهٔ قدیم می‌گذرد. در این داستان، یک انسان معمولی، اشتباها به‌جای بازرسِ مخفیِ دولت در نظر گرفته می‌شود و تمام مقام‌های شهر، از شهردار تا پاسبان و معلم، از او می‌ترسند و خواهان این هستند که خود را آدم‌های درستکاری نشان بدهند تا از خشم بازرس در امان باشند. گوگول با طنز سیاهش نشان می‌دهد که  چطور سیستم فاسد، آدم ها را مجبور می‌کند دروغ بگویند و رشوه بدهند تا موقعیتشان حفظ شود. اما نکتهٔ جالب این است که مردم عادی، یعنی همان طبقهٔ ضعیف، هم این کار را انجام می‌دهند. فقط در طبقه اجتماعی پایین تری قرار دارند. و اگر به جایگاه های بالاتری برسند،فساد جدیدتری را آغاز می‌کنند. برای مثال همسر شهردار از اینکه توانسته سر بازرس را کلاه بگذارد و دختر خود را به نوعی به عقد او درآورد، خوشحال است. زیرا طبقه اجتماعی او در حال تغییر است. و حالا می‌تواند راحت تر بر بقیه چیرگی کند. گوگول به نوعی ساختار حاکم در نظام های سرمایه داری فعلی را نقد می‌کند. شاید انسان ها در جستجوی آزادی و برابری باشند اما ته قلب خود، نمی‌توانند خود را برتر از دیگران نبینند. 
      

        نمایشنامه «عروسی» اثر گوگول با طنز تلخ خود، جامعهٔ روسیهٔ قرن نوزدهم را در آستانهٔ تحولات سرمایه داری نقد می‌کند. ازدواج در این اثر نه یک پیوند عاطفی، بلکه معامله ای اقتصادی است که شخصیت‌ها —به‌ویژه پودکولِسین—با ترس از هزینه‌ها و محاسبات سود و زیان به آن نزدیک می‌شوند. تمامی شخصیت ها صرفا برای ویژگی های مادی عروس، نظیر زبان فرانسه، سفید بودن تن، خانه دوطبقه و... برای ازدواج با او صف آرایی کرده اند. گوگول با نمایش مصرف‌گرایی در مهمانی عروسی و کالایی شدن روابط، نشان می‌دهد که چگونه منطق بازار حتی صمیمی‌ترین لحظات زندگی را به کالا تبدیل می‌کند. فرار پودکولِسین در آخرین لحظه، نماد گریز از مسئولیت‌های مالی در نظامی است که انسان‌ها را به محاسبه گران منفعت‌طلب تبدیل کرده است. این نمایشنامه، با نگاهی پیشگویانه، بحران هویت فرهنگی در جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که میان سنت و مدرنیته، و میان ارزش‌های انسانی و مادی‌گرایی سرگردان است.
      

        نفوس مرده  رمانی ناتمام از نیکولای گوگول، نویسندهٔ  روسی است. این اثر یکی از مهمترین آثار ادبیات روسیه و جهان محسوب می‌شود که با ترکیبی از طنز سیاه، انتقاد اجتماعی، و نمادگرایی، تصویری تند از فساد اداری و اخلاقی جامعهٔ روسیه در قرن نوزدهم ارائه می‌دهد.  
گوگول با این تمهید، فساد سیستم فئودالی و بوروکراسی روسیه را به تصویر می‌کشد، جایی که حتی مرگ انسانها هم به ابزاری برای سودجویی تبدیل می‌شود. اما این می‌تواند به نوعی نقد به جامعه سرمایه‌داری نیز باشد. در نظام های سرمایه داری حتی جان انسان ها هم وابسته به پول است و می‌توان از مرگ انسان ها کسب درآمد کرد.
جلد دوم این کتاب پس هجمه های اولیه مبنی بر سیاه نمایی فرهنگ روسی در جلد اول در حال نوشته شدن بود، اما گوگول آن را به آتش کشید. 
      

        من نومیدانه و در سکوت، دوستتان داشتم
گاه بیمناک و گاه بیقرار
چنان صمیمانه و لطیف دوستتان داشتم
که خدا کند کسی دیگر هم باشد
که این‌چنین دوستتان بدارد... 
      

        اگر زندگی تو را فریب داد،
غمگین مشو و خشمگین مباش 
در روزهای سخت، تسلیم باش
روزهای خوش باز خواهند آمد. 
      

        کتاب های واینوویچ را عموما بخاطر سیاه نمایی هایی که از کشور شوروی کرده است مطالعه کردم. تو این کتابش هم همچنين رویکردی را دنبال کرده است، با این تفاوت که شخصیت اصلی صرفا یک قهرمان قلابی است که از عبارات و جملات آزادی خواهانه نظیر "کلام هرگز نمی‌میرد" و "مرگ سرافرازانه از زندگی نوکرانه ترجیح دارد" استفاده می‌کند. این جملات کلیشه ای نمایانگر دورویی و تزویر در افرادی است که برای جاه طلبی هایشان از این عبارات استفاده می‌کنند. این اثر تقلید کثیفی از قهرمان سازی های ادبیات غرب دارد، ولی نمی‌تواند با این سیاه نمایی ها، براعتبار خود بیافزاید.

      

        ای کاش می‌شد به قلب گفت: شتاب مکن.
ای کاش می‌شد که به آن فرمان داد: شعله ور شو.
آتش به سردی می‌گراید.
      

        مرسو در آخر داستان سرانجام به شب رسید
پس از عبور از نور های خورشید فراوان
      

        واقعا به همچنین کتابی نیاز داشتم تا در مورد مسائلی ایمانم را افزایش دهم. 🙏
      

        با ترجمه های آبتین گلکار به دلیل روان نبودن مشکل دارم ولی انتخاب داستان های خوبی داشتند.
      

        نکته جالب در مورد شخصیت اصلی‌ این بود که هویت دوگانه‌ای دارد: یک «نویسنده» که نمی‌تواند آزادانه بنویسد و یک «راهبر» که برای حفظ بقایش موظف به بازگو کردن داستان‌های تاریخی است که لزوماً به آنها اعتقادی ندارد.