داخل جلد کتاب نوشته‌ام:

«کتاب را صبح شروع کردم و الان که ساعت۱۵:۱۷ است تمام کردم. امروز شنبه ۲۱مرداد است. سحر ساعت ۳:۳۰صبح از مرخصی برگشتم مرزن آباد. زمان رژه نگهبان و در واقع نظافتچی دستشویی گردان بودم. از ساعت ۶ تا ۱۰. این کتاب پناهی شده بود برای فرار از بوی بد سرویس بهداشتی. در حین سرکشی به سرویس‌ها و مراقبت از اینکه سربازی نکند خرابکاری‌اش را نشوید و در حین طی‌زدن روشویی مشغول این کتاب بودم و البته که دوستش داشتم. خدا احمد مدقق را حفظ کند که یک روزِ سربازیم را سریع و شیرین کرد.
به راستی که همه رودخانه‌های جهان به هم وصلند. کاش از رودخانهٔ کم‌آب پادگان راهی رودخانهٔ سر کوچه‌مان می‌شدم و زنگ خانه را می‌زدم.
مصطفا
ساعت ۱۵:۲۳
کلاس بهداشت عمومی
۰۲/۵/۲۱»
        

          خیلی ارتباط برقرار نکردم. تجربه خوبی بود از شیوه نوشتن فارسی یک غیر ایرانی! اما داستانها را خیلی نکاتش را نمی‌فهمیدم . انگار یک نفر باید می‌آمد برایم تفسیر می‌کرد.
        

          داستان‌هایی پیرامون عشق از نوع افغانی‌اش.مگر فرقی هم دارد؟
معلوم است که نه.عشق همه جای این کره خاکی عشق است.تنها چیزی که هر عشقی را از عشقی دیگر متمایز می‌کند خود عشق است!!
آنچه باعث شد من کتاب را بخوانم ادبیات کتاب بود. نویسنده خیلی کم اما هوشمندانه لابلای واژه‌های فارسی از واژه‌های دری هم استفاده کرده بود.در کتاب دختر ترکستانی که طرح جلد جذابی هم ندارد(متاسفانه ) با قسمت اندکی از سبک زندگی مردمان همسایه  در افغانستان و ایران هم آشنا میشویم.
        

          یکی دو داستان اول را نپسندیدم؛ اما هر چه پیش رفتم، بهتر توانستم با کتاب ارتباط برقرار کنم.