در مواقع سختی با نصیحت ها و راهکارهای مفید به شما کمک می کند، دوست، معلم و یا همکارتان باشد. این شخص برای میچ آلبوم، استاد کالج او در حدود بیست سال پیش، موری شوارتز بود. شاید شما هم مانند میچ با گذر زمان این شخص راهنما را گم کرده باشید؛ در این صورت آیا دوست نخواهید داشت که دوباره او را ببینید و سوال هایتان را از او بپرسید؟ میچ آلبوم این فرصت دوباره را یافت و در آخرین ماه های زندگی موری، دوباره او را پیدا کرد. این نویسنده که از بیماری کشنده ی موری باخبر بود، هر سه شنبه با او ملاقات می کرد و درس های ارزشمندی را درباره ی «چگونه زندگی کردن» از این شخصیت عجیب و تأثیرگذار می گرفت؛ درس هایی که همگی در این کتاب فوق العاده تأثیرگذار گرد هم آمده اند.
        

          هنوز وقتی میخونمش مثل روز اول برام جذابه.
نمیدونم؛ شاید بخاطر اینه که کتاب از روی واقعیته.
ولی هرچی هست احساس میکنم هر کدوم از کلمات کتاب با جون و دل نوشته شدن و کلی احساسات پشتشونه.
وقتی برای بار اول خوندمش واقعا متعجب شده بودم؛ متعجب از اینکه من چه چیز هایی رو نمیدونستم و واقعا چه راز های ارزشمندی رو دیر فهمیدم ولی با قطعیت میگم این کتاب و البته خود شخصیت "موری" واقعا شاهکارن:))))
البته چیزی که مهم تره وجود شخصیتی مثل میچ توی داستانه؛
شخصیتی که در بین گیر و دار زندگی به فکر معنای زندگی هست و باعث میشه که چیز های بسیار مهمی رو بفهمه که توی روابط و زندگی اش تاثیر مثبت بزاره🌿
        

          بار سوم بود که *سه‌شنبه‌ها با موری* را می‌خواندم. عجیب است… همان کتاب، اما با چشم‌های دیگری آن را دیدم. گاهی آدم در مسیر رشد خودش آن‌قدر غرق می‌شود که متوجه تغییر زاویه نگاهش نمی‌شود، تا وقتی که یک تجربه آشنا را دوباره لمس می‌کند و می‌بیند چطور مفاهیم تازه از دل همان کلمات قدیمی بیرون می‌آید.

برخلاف ماه‌های قبل که حداقل روزی پنجاه صفحه کتاب می‌خواندم، این بار مطالعه‌ام کند پیش رفت.گاهی روزی یک صفحه،شرایط زندگی اجازه بلعیدن تند کلمات را نمی‌داد. اما شاید همین توقف‌ها و مکث‌ها باعث شد پیام کتاب عمیق‌تر در جانم بنشیند.

موری می‌گفت: «هیچ‌وقت دیر نیست.» این جمله، مثل نسیمی آرام به من یادآوری کرد که حتی اگر امروز، آخرین روز زندگی‌ام باشد، هنوز می‌توانم به الهامِ امروز بگویم: «از چیزهای زیادی دست بکش و راهی بهتر را انتخاب کن.»

جایی در کتاب، پرسید: «شما مربی داشتید؟گر داشتید، خوشبختید.» با خودم فکر کردم شاید در زندگی بیشتر نقش همراه و راهنما را برای دیگران بازی کرده‌ام تا شاگرد بودن. و امیدوارم اگر زمانی در میان نبودم، رد کوچکی از اثرم باقی مانده باشد.
اما کاش شمسی پیدا کنم برای روزهای پایانی

کاش فقط «سه‌شنبه‌ها» با موری یا با هر انسانی که الهام‌بخش ماست نگذرد. کاش آدم‌ها، آدم‌های هر روز هفته باشند… که یادآوری کنند چطور می‌شود انسانی‌تر و زیباتر زیست.