«صف دراز مورچگان»
از همه‌جا دور شده‌ام. گاه و بی‌گاه خمپاره‌های دشمن می‌افتد دوروبرم. دوست ندارم با خمپاره بمیرم. با خمپاره که می‌میری، خیلی شانسی می‌میری. کسی تو را آدم حساب نمی‌کند. الله‌بختکی چیزی می‌اندازد، ممکن است بخورد به تو یا بخورد به شغال. دوست دارم تک تیرانداز بزندم. کسی تو را می‌بیند، نشانه‌گیری می‌کند و راست می‌زند به تو. آن‌جا تو ارزش داری. تو را آدم حساب می‌کند. این‌جا اگر بمیرم، کسی بو نمی‌برد. خبرم به گوش کسی نمی‌رسد. کسی هم نمی‌فهمد که من بالاخره کجا هستم، چه بلایی سرم آمده. تا مادر زنده است،‌ نگرانم می‌شود، ولی وقتی که مرد، پاک فراموش می‌شوم.

مدت‌ها از خوندن «مردی که گورش گم شد» می‌گذره و تازه دارم براش ریویو می‌نویسم. واقعیت اینه که علاقه‌ای بهش نداشتم و وقتی نظرات بقیه رو خوندم، حیرت کردم. همین شد که به نظرم اومد باید دوباره بررسی کنم که سلیقه‌ی من نبوده، یا دلایل محکم‌تری وجود داره که خوب نیست؟
کتاب، هفت داستان کوتاه داره. داستان‌ها فضای مرتبطی دارن و به نظرم دو مدل مضمون تو اون‌ها جریان داره؛ بخشی فقر و سادگی و بخش دیگه حقارت و کینه. نویسنده برای توصیف این مفاهیم قوی عمل کرده بود، اما توصیف‌های آزاردهنده‌ای هم داشت که به نظرم لزومی نداشت در این حد مشمئزکننده باشن! من با شرح دادن سیاهی‌های جامعه موافقم و حتی بعضی تابوشکنی‌ها رو مفید می‌دونم، اما نکته اینه که اینجا گاهی بدون اینکه لازم باشه، چنین اتفاقی افتاده بود. از طرف دیگه خیلی‌ها از فضای ملموس و نوستالژیک کتاب گفتن که شاید مختص دهه شصتی‌ها باشه و برای همین من اون رو حس نمی‌کنم. فقط بعضی نگاه‌های نو و خالص بودن راوی رو دوست داشتم.
در کل شاید اگر کتاب رو همون سال‌های انتشار که برنده‌ی جایزه‌ی ادبی هم شده بوده خونده بودم، خیلی به نظرم خاص‌تر بود. اما الان می‌تونم اینطور جمع‌بندی کنم که خوندن «مردی که گورش گم شد» رو توصیه نمی‌کنم.
        

          این کتاب، هفت داستان کوتاه دارد، که شخصیت‌های آن، متفاوت هستند و درگیر یک سری چالش‌های اعتقادی و مذهبی هستند. 
شخصیت‌پردازی و فضاسازیِ خوب و البته قلم روان نویسنده، باعث شد از خواندنش بیشتر لذت ببرم!
        

          مثل یک رمان قطعه قطعه شده است اما ظاهراً بعضی از قطعات حذف شده
        

          مجموعه داستان کوتاه ایرانی
چند داستان آخرش رو دوست نداشتم، شاید چون موضوعشون مرگ بود و تو این روزهای کرونایی که هر روز خبر رفتن یه نفر رو میشنویم، دوست ندارم داستانی که میشنوم هم با این موضوع باشه
نویسنده رو نمیشناسم ولی از داستان‌هاش، شخصیت‌هاشون و روایتی که در داستان‌هاش جریان داره، میشه حدس زد از بطن جامعه متوسط رو به ضعیف اومده و به خوبی تونسته وقایع و روزمرگی ها رو مکتوب کنه
و مخاطب رو همراه


کتاب رو صوتی گوش دادم، با صدای آرمان سلطان‌زاده
        

          ایده­‌ی بامزه­‌ای داشت. داستان­‌ها در واقع بریده­‌هایی از زندگی یه نفرن که از بچگی تا مرگش و حتی بعد از مرگش روایت می­‌شن. دوست دارم بعدها دوباره بخونمش=)
روزه­‌ات را با گیلاس باز کن: 4
آن­‌ها چه­‌جوری می­‌گریند: 2
چشم­‌های آبی عمو اسد: 4
صف دراز مورچگان: 3
مردی که گورش گم شد: 3
ماه بر گور می­‌تابید: 2
مردها کی از گورستان می­‌آیند: 3
امتیاز کل: 3
        

          سال ۸۷ توی خوابگاه خواندمش و خیلی لذت بردم. یکی دو تا از داستان ها را آن قدر دوست داشتم که بلند می‌خواندم و هم اتاقی ام گوش میداد و حتی صدایم را هم ضبط کردم.
یک نوع خشونت روستایی در کارها هست که من دوست دارم.
دوستی میگفت می‌گویند حافظ خیاوی تجلی دوباره غلامحسین ساعدی است. قبول ندارم. خیاوی قصه گو تر است و رنگ ها را بهتر میشناسد.