حال، آنچه قرآن برای ما بیان میکند و ما بر اساس ایمانمان به کتاب آسمانی و کلام الهی، در آن ذرّه ای شک و ریب نداریم، این است که تمام موجودات در آسمان، در زمین، خدای متعال را با یک زبانی که ما نمیفهمیم، و با صدایی که نمی شنویم و با حرکاتی که نمی بینیم سجده میکنند و تسبیح میکنند

دل انسان به یاد خدا باشد و زیاد هم باشد؛چون اگر چنانچه دل انسان کم به یاد خدا بود، شیطان انسان را میرباید و میبرد.

فلاح یعنی چه؟ یعنی رستن از قید و بندهایی که مثل زنجیری به گردن آدم یا به پای آدم بسته میشوند و آدم را به جهنّم میکشند. همه ی تلاش انسان برای این است: رستن از قید بدی ها، زشتی ها، رستن از شرّ شیطان، رستن از شرّ نفْس امّاره، رستن از دست قدرتهای ظالم،ستن از قید آداب و عادات غلط و شیطانی و جاهلی، رستن از زورگویی و گردن کلفتی ابرقدرت ها؛ فلاح کامل یک انسان. لذا در قرآن میفرماید: قَد اَفلَحَ المُؤمِنون؛721 فقط مؤمنها هستند که فلاح پیدا میکنند؛ بقیّه ی انسانها اسیرند.

وقتی کسی از میان توده ی مردم برگزیده شد، ابّهت کمتری در چشم مردم دارد و مردم راحت میتوانند با او تماس بگیرند. و این یکی از بزرگ ترین نعمتها است که آن کسی که برای مردم پیامی دارد، حرفی دارد و مردم به فکر او، به هدایت او، به حرف او، به دست گیریِ او احتیاج دارند، کسی نباشد که مردم جرئت نکنند با او حرف بزنند و مردم او را از خودشان بدانند.