خانم لستر! انتظار پاسخ به این نامه را ندارم. توی این دنیا بیشتر از هر چیزی دلم یک جواب می خواهد، اما حقیقتا منتظر جواب نیستم. می‌خواهم یک حقیقت را بدانید. اگر عشقم به شما مرا به یک غم جدید و بزرگ بیندازد واقعاً سزاوار آن هستم. شاید یک روز عاشق خطاکار خودتان را درک کنید و ببخشید.

...اما می‌دانید به چه چیزی فکر می‌کنم؟ فکر می‌کنم عشق، تماس است اما نه واقعا یک تماس.

اما اگر ما به گذشته برگردیم، اگر مردای آلمانی به گذشته برگردن، اگه مردای بریتانیایی برگردن و اگر ژاپنی‌ها و فرانسوی‌ها و تمام مردان دیگه برگردن، یعنی با تمام گفته‌ها، نوشته‌ها، نقاشی‌ها، فیلم‌ها، سوسک‌ها، سنگر‌های تک نفره و خونمون، به گذشته برگردیم، نسل‌های بعدی همیشه محکوم‌ان که گرفتار هیتلرای آینده بشن. این جوری هیچ‌وقت پسرا از جنگ متنفر نمی‌شن و عکسای سربازارو توی کتابای تاریخ نشون نمی‌دن و به اونا نمی‌خندن. اگر پسرای آلمانی یاد گرفته بودن که از خشونت متنفر باشن، هیتلر مجبور بود بره برای خودش ژاکتشو ببافه.