نمی دانم چه کسی اولین بار گفته "روزه می گیریم تا حال فقرا را درک کنیم" که حالا همه جا پر شده از متن هایی مشابه این:
"کدام مستمند، کدام کودک خیابانی، کدام زن بی پناه صبح بیدار می شود، پای سفره ای هفتاد رنگ می نشیند و تا خرخره میخورد و بعد تا غروب در خنکای کولر می خوابد و هنگام افطار باز بساط غذای رنگارنگ پهن میکند؟؟؟
گرسنگی کشیدن من و تو کدام گرسنه را سیر می کند ؟
دروغ نگفتن و فرو نبردن گرد و خاک غلیظ به حلق ، کدام بچه یتیم را لباس می پوشاند؟؟؟"

واقعیت اینجاست که کسی برای درک حال فقرا روزه نمی گیرد که اگر اینطور بود، روزه بر فقیران واجب نمی شد! خیر، به بیان امام موسی صدر روزه می گیریم تا:
"آدمی هنگام روزه داشتن چه می کند؟ به آدمی می گویند از طلوع تا غروب روزه بگیر؛ دوازده، سیزده، پانزده و هجده ساعت، تا فصل و مکان روزه چه باشد. روزه به چه معناست؟ یعنی نخور و ننوش، نزدیکی جنسی نکن، به زیر آب مرو، سیگار نکش و بر خدا و رسولش دروغ مبند، هر چند که خشمگین باشی یا در تنگنا افتاده باشی. من روزه می گیرم. به طور طبیعی گرسنه می شوم و احساس گرسنگی می کنم. در برابرم خوراکی هست و مراقبی هم در کار نیست. گرسنگی مرا به خوردن می کشاند اما من نمی خورم. با این کار من تمرین می کنم که گرسنه باشم و نخورم، تشنه باشم و ننوشم، نیازمند زن باشم اما با او نزدیکی نکنم، به سیگار عادت داشته باشم اما سیگار نکشم، خشمگین شوم و به تنگنا افتم اما به خدا و رسولش دروغ نبندم. تا چند ساعت؟ چند روز؟ سی روز. من در این سی روز این توان را کسب می کنم که اگر در غیر ماه رمضان گرسنه بودم و غذای حلالی در دسترس نبود، نخورم. زیرا که در سی روز تمرین کرده ام که گرسنه باشم و نخورم. تشنه باشم و ننوشم و از محرمات خدا دوری کنم. انسان بدین گونه در ماه رمضان می آموزد که در برابر شهوات ایستادگی کند. به سخن دیگر بر نفس و اراده ی خود مسلط باشد. از این روست که قرآن می گوید: و استعینوا بالصبر و الصلاه. مقصود از صبر روزه است؛ یعنی اگر می خواهید در زندگی اجتماعی در اجتناب از محرمات موفق باشید، از روزه یاری جویید... در رمضان تمرین می کنیم تا پس از آن وارد جامعه شویم و محرمات رو ببینیم و از آن ها دوری کنیم؛ شهوات را ببینیم و از آن ها اجتناب کنیم. این است هدف روزه. اسلام می خواهد که مسلمان در جامعه حضور داشته باشد و منحرف نشود. انزوا و عزلت نشینی و حضور نداشتن در جامعه فضیلتی ندارد. در اسلام رهبانیت نیست... روزه تمرین است. روزه راهی است برای اینکه انسان اراده ی خود را در دست داشته باشد. به طور طبیعی هر اندازه که روزه بهتر و خوددارانه تر و با اخلاص بیشتر و دربردارنده ی ابعاد بیشتر باشد، ثمرات آن بیشتر و بزرگتر خواهد بود."
        

          نسبت به دو جلد قبلیش خیلی بهتر و سر و شکل‌یافته‌تر و قوام‌یافته‌تر بود. بحثاش هم بیشتر و جدی‌تر بود. فقط 2 تا مسئله داشتم باهاش:
1. مورد اول به ویرایش کتاب وارده. کتاب از روی سخنرانی مکتوب شده و این خیلی طبیعی و متداوله. منتها مشکل این جاست که یه جاهایی از دستشون در رفته‌بود. مثلا یادشون رفته این رو حذف کنن که: فلان مبحث نیاز به بحث طولانی داره که هر وقت رسیدیم بهش توضیح می‌دیم. و طبیعیه که هیچ وقت این کتاب بهش نمی رسه!
2. من واقعا این مسئله رو نمی‌فهمم که اصرار دارن بگن این باور درباره شب قدر که امور و مقدرات در این شب مقدر می‌شن با اختیار انسان‌ها و عوامل طبیعی حوادث در تضاده؟ ضمن این که حس می کنم تفسیر جایگزینی که برای حل این مسئله ارائه می‌کنن با یه بخش‌های دیگه از سوره شاید نخونه؛ مگر این که کلا بخواهیم وجه استمراری شب قدر بعد رسول‌الله رو خیلی خیلی کمرنگش کنیم و شب قدر عظیمی که خدا قراره به‌واسطه‌ش حزن و اندوه پیامبر از سلطنت امویان رو از قلب رسول‌الله محو کنه محدودش کنیم به همون شب قدر تاریخی که یک بار واقع شد.
باز هم به قول خود ایشون من نمی دونم. اینا چیزیه که به نظرم رسیده و چه بسا غلط باشه نظرم.