خیلی عجیب، خیلی عجیب...سرشار از رنج و امید.
      

        میخواستم سوره انشراح رو که توی کتاب استاد اخوت خوندم با نظر استاد صفایی هم تطبیق بدم. 
الان حالم مثل یه بیماریه که بعد یه عمر دویدن دنبال دارو، اینجا یه دکتری پیدا کرده که کاملا درکش میکنه. اصلا نیازی نیست براش توضیح بدم دردمو، خودش میدونه و بهم حق میده...
دارم عشق میکنم به معنای واقعی کلمه.
      

        فکر میکنم این کتاب را چهار سال پیش خریدم، اما هربار میخواستم بخونمش نمیتونستم، انگار منتظر یه موقعیت خوب بودم که قلبم کشش خوندنشو داشته باشه.
حتی شبای تاسوعا هم راضی به خوندنش نشدم تااااا....الان که پیش عمو عباس و تو حرمش خوندمش.
چه کتاب عزیزکرده و با برکتی بود.
      

        اصولا چون خودم آدم بیخیالی هستم و زندگی را به هیچ گرفته ام و نه با امتحان استرس میگیرم نه کاری به رقابت و اینطور چیزها دارم و نه برای زندگی تلاش میکنم برایم جالب شد که چطور میشه یه شهید بیخیال باشه؟!
خواندمش و فهمیدم علی خیلی هم باخیال بود...
کاش اگر هم بیخیالیم مثل علی آقا بیخیال باشیم.
      

        خیلی درمورد صلح امام حسن ابهام داشتم...و البته درمورد شخصیت امام حسن علیه السلام خیلی کم شنیده بودم.
نیمه رمضان یه محبت عجیبی به امام حسن باعث شد دلم بخواد ازشون بیشتر بدونم، که حداقل توی  قلب خودم انقدر غریب نباشن.
این کتابو به خاطر اینکه گفته بودن سبک روایتش مثل فتح خون شهید آوینیه انتخاب کردم، اگرچه شباهت خاصی نداشت ولی با اینکه مختصر بود و صفحاتش کم، اما تقریبا هرآنچه میخواستم راجع به صلح بدونم رو فهمیدم.
خیلی بحث دقیق و مستند و در عین حال جذاب و روایت گونه ای داشت واقعا برای منی که مطالعه مطالب عمیق برام سخته و عموما فقط داستانو سریع میخونم جزو اولین کتابایی بود که به سرعت رمان خوندم.
در ضمن اینکه کمی راجع به آقای امام حسن عزیزم  بیشتر دونستم.
با خوندن این کتاب میبینید که ما چقدر وضع زمانمون شبیه زمان امام حسنه از نظر جنگ رسانه ای قوی دشمن، خیلی حربه های اون زمان عین الانه، با این تفاوت که خداروشکر حاج قاسم ها و رئیسی ها و نصرالله ها نگذاشتن کار به غربت امام و صلح کشیده بشه.

در آخر یا امام حسن!هرچی از غربت و مظلومیتت بگیم و بخونیم کمه...
      

        الگوی معلمی...
      

        تفاوت ملائکه و روح خیلی ظریف بیان شده بود،
خلاصه اش در یک‌جمله: اراده خدا روح است و ملائکه کارگزاران خداوندند.
یعنی ملائکه از روح پایینتره مرتبشون برای همین به آدم سجده کردند.
خیلی این بحث من رو به فکر برد که واقعا چرا خدا روی این ادم دو پا انقدر سرمایه گذاری کرده و روح رو بهش عطا کرده که ملائکه با اون همه کلاس و ارج و قربشون که تدبیر نیروهای هستی دستشونه یه جاهایی در خدمت روح هستن.
در کل این کتاب نگاه متفاوتی با نظر عین صاد(شبی برتر از یک عمر) راجع به شب قدر داشت. نگاه عین صاد احساسی تر و با ادبیات جذاب تر و نگاه امام موسی علمی و عقلانی تر بود. من این کتابو که مختصر و مفید بود بیشتر دوست داشتم.
البته اینکه لیله القدر دقیقا چیه رو هنوز نفهمیدم...
      

        خیلی فوق العاده بود. واقعا جذااااب
      

        با این کتاب اشک ریختم...چه حس خوب وصف ناشدنی ای ازش گرفتم...
      

        چشم تو خورشید را برنمی تابد، پس بیهوده چشم در خورشید مدوز. سهم تو از  خورشید آن است که در آینه می بینی...

من فعلا همین یه جمله رو از این کتاب خوندم، همین یه جمله منو چند ساعته به فکر برده...
یاد وجود و تشبیهش به نور افتادم.
اگر واجب الوجود همان نور مطلقی باشد که از شدتش تو نمیتوانی ببینی اش به اندازه وجود کوچک خودت که میتوانی نور را ببینی  و به آن نور مطلق ایمان آوری.
خوشا به حال آنان که خودشان را میشناسند، هرکس خود را بشناسد نور خدا را میشناسد...
      

        غریب گیر آوردنت...
      

        رفتم گلستان شهدا داشتم با سرعت رد میشدم یه لحظه یه چیزی تو ذهنم گفت بیا برای این شهید یه فاتحه بخون و برو.
رفتم و نشستم فاتحه بخونم دیدم عه معلم بودن، جالب شد برام ، زدم تو اینترنت نوشته بود این شهید مسئول رسوندن سلام امام رضا به شیعه هاست... اینو وقتی خوندم که یه مداحی از امام رضا تو گوشیم داشت پخش میشد.
امروز کتابشونو خوندم، میخواستن برن دانشگاه امام صادق ولی نتونستن و رفتن تربیت معلم و گفتن حتما خیری بوده.
شهید قد بلندی هم بودن....
کتاب کوچیکی بود ولی خیلی حالمو خوب کرد...
ظاهرا چند تا ویژگیم شبیه ایشونه...منم میتونستم اینطور زندگی کنم. اما چرا؟!...
      

        به سبک نوشته های شیما( شمسی) میخواهم بلند بنویسم اینکه کتاب از کجا شروع شد و با من چه کرد...
آقا مصطفی را از دوران نوجوانی میشناختم، اول با قرار بی قرار که با شیطنتهایش از خنده روده بر میشدم و بعد با اسم تو مصطفاست که از همان کتابهای سال کنکوریست...
همیشه برایم شخصیت جالبی داشت و بعد هر کتاب او تا چند هفته آنقدر میخواستم شبیهش شوم که حتی به لحن صدایم هم آن صدای غلیظ مردانه با تلفظ خاص حرف ( ر ) را میدادم...( اصولا آدم جو گیری ام😅)
و خواهرم هم که آقا مصطفی را میشناخت هر موقع سعی میکردم لحنم شبیهش شود سریع میفهمید و چپ چپ نگاهم میکرد🫠

گذشت و گذشت تا محرم امسال 
سرباز روز نهم  جزو آن صد کتاب روی طاقچه ام بود که واضح است صرفا تزئینی هستند و معلوم نیست تا قبل از مرگم بخوانمشان یا نه...
شب علی اصغر(ع) تصمیم گرفتم بخوانمش...
کتاب پر حجمی است برای همین بیشتر توفیق شد در میان زندگی اش نفس بکشم....بارکدهایی که فیلمهای مرتبط با هر صفحه را گذاشته بود مثل جایزه بود برایم...
به قول آقا این کتاب کاملترین کتاب زندگی این شهید است.
اما این کاملترین هم با مطالعه شبانه روزی خواندن تمام شد و کاش کامل بودنش تا بینهایت ادامه داشت...

این کتاب باعث شد من چند روزی بنده بهتری برای خدا باشم، شاید این روزهای اصلاح شده بعد از مطالعه کتاب برای شما بیشتر باشد...بنا به بزرگی و کوچکی خودتان.

راستش هنوز هم دوست دارم لفظ ( ر ) را مثل آقا مصطفی ادا کنم.
      

        اصلا خوشم نیومد...شاید قلمش خوب بود ولی به سلیقه ام نخورد
      

        قلم زیبا و قلم زیبا و قلم زیبا....