داوکینز نمونه بسیار زیبایی ارائه می‌دهد تا این عقیده را رد کند که انتخاب طبیعی نمی‌تواند این پیچیدگی را که در همه جای طبیعت می‌بینیم تولید کند. این نمونه، نمونه ساده‌ای است، اما این موضوع را ثابت می‌کند. او جمله‌ای کوتاه را (که از هملت گرفته است) در نظر می‌گیرد: من فکر می‌کنم که شبیه یک راسو است. او محاسبه می‌کند که بی‌نهایت بار غیرممکن است که کسی که به طور اتفاقی تایپ می‌کند ... بتواند به طور تصادفی عین این جمله را، با همه‌ی حروف در جای صحیح خود بزند. [احتمال آن ۱ در ۱۰ به توان ۴۰ است.] او این فرایند را انتخاب-یک‌مرحله‌ای می‌نامد. سپس او شیوه دیگری را در پیش می‌گیرد که آن را انتخاب تجمعی می‌نامد. کامپیوتر ردیفی اتفاقی از ۲۸ حرف را انتخاب می‌کند. سپس کامپیوتر چندین کپی از این را درست می‌کند، اما با احتمال این که هنگام کپی کردن چندین اشتباه در آن ایجاد می‌شود. سپس کپی را که بیشتر از همه شبیه به جمله هدف است، هر چه قدر هم جزئی، انتخاب می‌کند. با استفاده از این نسخه‌ای که کمی بهتر شده است، این فرایند رونوشت‌برداری (را همراه با جهش) و سپس انتخاب تکرار می‌کند. در این کتاب داوکینز چندین نمونه از مراحل حد واسط را ارائه می‌کند. ... و پس از ۴۳ مرحله جمله را به طور کامل می‌سازد. این که چند مرحله برای این کار لازم است، تا حدودی یک موضوع احتمالی است. در آزمون‌های دیگر در ۶۴ مرحله، ۴۱ مرحله، و غیر این‌ها انجام شد. نکته در اینجاست که با انتخاب تجمعی می‌توان در تعداد نسبتاً کمی مرحله به هدف رسید، در حالی که در انتخاب یک مرحله‌ای برای همیشه طول خواهد کشید.

[در مورد عقاید دینی] عقیده‌ای، در زمانی تنظیم شده که نه فقط ممکن است برای اندیشه‌ها پذیرفتنی بوده است، بلکه با آنچه در آن زمان شناخته شده بود نیز به خوبی جور در می‌آمده است. با این حال به علت حقایقی که بعدها توسط علم کشف شده است می‌تواند مسخره به نظر آید. چه کاری احمقانه‌تر از این است که یک نفر تمام دیدگاه‌هایش را از زندگی بر عقایدی بگذارد که اگرچه در زمان خودش باورکردنی بوده است، اکنون به نظر می‌آید که به طور کامل بر خطا است؟ و چه چیزی مهم‌تر از این است که جایگاه واقعی خود را در عالم با دور ریختن یک به یک بقایای تاسف‌انگیز این عقاید پیشین پیدا کنیم؟ A belief, at the time it was formulated, may not only have appealed to the imagination but also fit well with all that was then known. It can nevertheless be made to appear ridiculous because of facts uncovered later by science. What could be more foolish than to base one’s entire view of life on ideas that, however plausible at the time, now appear to be quite erroneous? And what would be more important than to find our true place in the universe by removing one by one these unfortunate vestiges of earlier beliefs?

تمام ظواهر برعکس آن دلالت دارد، تنها ساعت‌ساز [اشاره به نظم موجود در طبیعت] در طبیعت، نیروی کورِ فیزیک است. اگرچه به شیوه‌ی بسیار ویژه‌ای عمل می‌کند. یک ساعت‌ساز واقعی دوراندیشی دارد: او فنرها و دنده‌هایش را طراحی می‌کند و اتصال آن‌ها را برای مقاصد آینده در ذهنش برنامه‌ریزی می‌کند. انتخاب طبیعی (natural selection)، فرایند کور، ناخودآگاه (unconscious) و خودکاری که داروین کشف کرد و اکنون می‌دانیم که توضیحِ وجودِ به ظاهر هدفمندِ همه اشکالِ حیات است، هیچ مقصودی در ذهنش ندارد. هیچ ذهنی ندارد و هیچ چشم ذهنی هم ندارد. برای آینده برنامه‌ریزی نمی‌کند. هیچ بینش و بصیرتی ندارد. اصلاً بینایی ندارد. اگر بتوان گفت که نقش ساعت‌ساز را در طبیعت دارد، ساعت‌سازی نابینا است. به نقل از صفحه‌ی ۲۴ کتاب ساعت‌ساز نابینا نوشته‌ی ریچارد داوکینز