درود و عرض ادب 👋
خواندن رمانی دیگر از بارنز برایم تجربه مطلوبی بود. داستان قصد داشت به یک مسئله مهم که آنقدراهم بهش توجه نمیشه اشاره کنه و اون هم تاثیرات عشق اول در سراسر زندگیه.
تاثیراتی که افکار و رفتار مارو تحت محاصره قرار میدن و تنها حق انتخاب ادمها توی این قضیه ، انتخاب اول یا همون عشق اوله.

🟣داستان جوانی که عاشق زنی بسیار بزرگتر از خودش میشه و قصد داره با او زندگی مشترک تشکیل بده اما از پیامدهای اولین عشق باخبر نیست.

🔴یکی از مهم ترین ایراد های این رمان کشش نامناسب بود. به شکلی که اگر خواننده نصف کتاب رو با دقت نمیخوند دیگه واقعا انگیزه ای واسه ی ادامه دادن به خوندن کتاب نداشت در نتیجه پیشنهاد میکنم اگر از طرفداران اثار کلاسیک و ماجرایی هستید زیاد به خرید و مطالعه این کتاب فکر نکنید ...
        

          در نهایت، عشق بیشتر و رنج بیشتر، یا عشق کمتر و رنج کمتر؟
        

          «تنها داستان» جولین بارنز، رمانی از جنس خاطره، زمان و عشق ممنوعه 

«تنها داستان» یک داستان عاشقانه است و هر داستان عاشقانه‌ای یک مانع بر سر راه شخصیت‌هایش دارد. مانع عشق «تنها داستان» این است که یک طرف آن «پل» پسری ۱۹ ساله است و طرف دومش «سوزان» زنی ۴۸ ساله که همسری دارد و دو دختر که هر دو از پل بزرگترند. نخستین عشق پل، که تنها داستان زندگی او می‌تواند باشد، و عشقی ویرانگر برای سوزان، که اگرچه پل این داستان را روایت می کند اما شاید در اصل داستان زندگی سوزان را می‌خوانیم.

جولین بارنز در این رمان هم به فرم توجه ویژه دارد. چه در انتخاب ساختار سه پرده‌ای و چه در انتخاب زاویه‌دید روایت هر پرده؛ این بار هم با زمان، خاطره و البته عشق درگیر است. 

«تنها داستان» یک رمان عاشقانه است و پر از جمله‌های قصار و بدیع درباره عشق اما به هیچ رو به آن دسته از داستان‌های پیش پا افتاده که مبتذل و زرد و عامیانه نامیده می‌شوند تعلق نمی‌یابد اگرچه بیشتر خوشخوان و ساده‌خوان است. 

داستانی از عشق که البته با دغدغه‌های همیشگی نویسنده درباره حافظه، زمان، خاطره، فرم و ... همراه شده است.

جولین بارنز این بار هم داستانش را سه‌پرده‌ای نوشته است. پرده اول با راوی اول شخص نوشته شده است، پرده دوم با زاویه دید دوم شخص و پرده سوم با زاویه دید سوم شخص. 

پرده اول شرح نخستین عشق پل است. آشنایی در زمین تنیس. و برای شرح نخستین عشق جوانی پل چه زاویه‌دیدی بهتر از اول شخص؟ سوزان و خانه و خانواده‌اش گویا پناهی برای پل هستند و گام به گام در این عشق ممنوعه و خلاف عرف و عقل پیش می‌روند. 

در پرده سوم پل، این بار در مقام مردی سن و سال‌دار، به گذشته می‌نگرد و عشق خود را با همه جملاتی که آدم‌ها این طرف آن طرف درباره عشق نوشته‌اند می‌سنجد. یا شاید آن جملات را با عشق خود. این فاصله گرفتن از عشق گذشته و سرنوشتی که بر آن رفته، به طبیعی‌ترین شکل زاویه‌دید سوم‌شخص را به داستان تحمیل کرده است. 

حالا که پرده اول با زاویه‌دید اول شخص و پرده سوم با زاویه‌دید سوم شخص نوشته شده، لابد پرده دوم هم باید دوم شخص نوشته شود! در واقع خود آقای جولین بارنز در گفتگو با The New York Times Book Review چنین می‌گوید؛ اما واقعیت آن است که پرده دوم کتاب به زوال و ویرانی و همه آن چه اختصاص دارد که بر سر سوزان می‌رود (و نه پل، آن‌گونه که خود معتقد است). در این پرده شرح سودایی و ویرانی سوزان را از زاویه دید پل می‌بینیم و روشن است که روایت دوم شخص اگرچه روایت مهجور و دشواری هم هست اما شاید به راستی مناسب‌ترین گزینه برای شرح این پرده باشد. 

نکته مهم این که اگر شرح یک عشق ممنوعه و متفاوت به خودی خود برایتان جذاب نباشد و دنبال ادبیات جدی باشید، کتاب به راستی تا حدود صفحه صدم کند و ملال‌آور پیش می‌رود اما اگر تا اینجای کار دوام آورده باشید درست همینجاست که با اتفاقی بزرگ در داستان رو به رو می‌شویم و چرخش‌های داستانی درگیر کننده آغاز می‌شود.

اگرچه در کتاب بارها و بارها به جملات تفکر برانگیز بر می‌خورید اما خود ماجرای داستان نیز از نیمه‌ی کتاب تامل‌برانگیز می‌شود و تا پایان رهایتان نمی‌کند هرچند که اگر خیلی مشتاق خواندن جملات قصار و توصیفی درباره عشق نباشید پرده سوم هم گاه ملال‌آور می‌شود. در پایان باید از کیفیت مطلوب ترجمه ابراهیم عامل محرابی هم یاد کرد که به جز یکی دو نکته ویرایشی کوچک که مشخص است از چشم مترجم و ویراستار دور مانده به راستی ترجمه‌ای تر و تمیز و بی‌دست‌انداز از متن ارائه کرده است.
        

          با وجود اینکه خیلی وقت از خوندن این کتاب می‌گذره ولی حال و هواش رو یادمه. چندان جذاب نبود و در انتها هم به اسم کتاب می‌رسیدی. فقط یک داستانه و نه چیز بیشتری.
علت انتخاب این کتاب برای من این بود که فکر می‌کردم داستان عاشقانه خوبیه ولی خیلی وجه عاشقانه‌اش غالب نبود و بیشتر مشکلات هر دو نفر که رابطۀ عجیبی هم باهم داشتن و نحوۀ ارتباطشون مهم بود.
در مجموع شاید ارزش یک بار خوندن رو داشته باشه ولی برای من کتاب ماندگاری نبود.
        

          ذهنی که بتونه از همچین ایده ساده‌ای یه رمان خوب دربیاره رو باید بوسید. یه بوس هم برای آقای بارنز.
        

          {ما معمولا رابطه‌های جدیدمان را در قالب دسته‌بندی‌های از پیش موجود می‌چپانیم. همیشه وجه مشترک یا عمومی مسأله را می‌بینیم. درحالی‌که طرفین در ارتباطشان فقط چیزی را که منحصر به خودشان و مخصوص آنهاست می‌بینند یا حس می‌کنند.}

خیلی پایین‌تر از سطح انتظارم بود. من منتظر اثری شبیه «درک یک پایان» بودم، اما چندباره به من ثابت شد که قرار نیست تمامی آثار یک نویسنده در یه قد و قامت باشند.
ماجرای عشقی ممنوعه بین پسری جوان و زنی میان‌سال.
به‌گمانم کششِ داستان در حد یک داستان کوتاه یا نهایتا داستانی بلند بود، نه یک رمان.
مهم‌ترین قوت کتاب، جملات قصارِ همیشگی بارنز است.
        

          مفهوم عشق در روابط انسانی برایم همیشه گنگ بوده و هست. از بچگی در پی فهم آن میان کتاب‌ها و فیلم‌ها گشتم و بزرگتر که شدم سعی کردم آن را تجربه کنم. اما انگار برایم خیلی بزرگتر و دست‌نیافتنی‌تر و شاید مقدس‌تر از این بود که بتوانم در نهایت به نتیجه‌ای مطلوب برسم.
توصیفات بارنز از عشق و همه‌ی پیچیدگی‌هایش، دقیقاً همان توصیفاتی بود که آدم هرچقدر هم وقتی ۱۹ ساله است بشنود و بخواند، باور نمی‌کند.انگار که متوجه نمی‌شود، حس می‌کند اغراقه، و شاید هم دوست ندارد اون دنیای آرمانی ذهنی زیبایش فرو بریزد. 
اما در حقیقت یکجورایی همان‌طور می‌شود که “پل “ در آخر برخلاف تصورش می‌بیند دارد به برنامه‌ی تلویزیونی و بنزین ماشین فکر می‌کند و نه چیزهایی که انتظار داشت. در نهایت آدم باید یک جایی از خودش محافظت کند و در نهایت دیگر از ۲۵ سالگی می‌گذری و آستانه‌ی امنیتت مشخص می‌شود.
جالب اینکه هیچ‌کدام این‌ها به معنی بی‌ارزش بودن لحظاتی که با همه‌ی وجود مملو از احساسات بودی نیست و هیچ‌وقت هم سایه‌ی  این بخش زندگی، که از جهاتی، تنها داستان زندگی آدم‌هاست، محو نمی‌شه. هرچند که به نحو  اجتناب‌ناپذیری کم‌رنگ می‌شود..
        

          جولین بارنز عشق را خوب می‌شناسد و خوب هم می‌تواند درباره‌اش بنویسد. البته که در اینجا با عشقی متفاوت یا حداقل، نه‌چندان رایج روبه‌رو می‌شوید که به اصرار بارنز، فقط یک داستان است و نه چیز بیشتری.