از "پاییز بهاری است که عاشق شده است" چیزی از عرفان‌پور نخوانده بودم. این مجموعه رباعی تقریباً مشابه همان چیزی بود که از عرفان‌پور به یاد داشتم؛ بیشترشان معمولی بودند و رباعی خوب هم بین‌شان پیدا می‌شد. 
چندتایی اینجا می‌گذارم به یادگار بماند:
با اینکه دمی نبوده خرسند از من
هرگز نبریده است پیوند از من
از این همه عیب‌پوشی اش حیرانم
انگار حیا کرد خداوند از من
---
هشدار! که این مسیر را پایانی‌ست
آرامش این نسیم را طوفانی‌ست
ای کاخ‌نشینان خیابان! یک روز
با خاک شما را بده و بستانی‌ست
---
ای معجزه و معجزه‌گر، لب‌هایت!
ای نخل بهشت را ثمر لب‌هایت
اسمی شده بود بی‌رمق بر جسمی
"میلاد" که جان گرفت بر لب‌هایت
---
زندانیِ خویشم، قفسم، دیوارم
بی‌حنجره، بی‌پنجره، بی‌دیدارم
بی‌روحم و سرد مثل یک قبرستان
با مرگ مگر گرم شود بازارم.
        

          از کتاب بخوانیم:

آن خاک‌نشینِ آسمان گرد منم
آن کس که مرا به جا نیاوَرد منم
او بود و هر آیینه فریبم می‌داد
آیینه که وانمود می‌کرد؛ منم

هر آیینه:به طور قطع
        

          رفقا معتقدند این مجموعه سقوط میلاد عرفانپور است نسبت به قوت و طراوتی که در باقی مجموعه هایش دارد. البته من تمام مجموعه های شاعر را نخوانده ام ولی اگر نخواهم قیاس هم کنم واقعا بسیاری از اشعار برای منتشر شدن قابل قبول نبودند و شاید میشد مجموعه ای سبک تر با تعداد شعر کمتر ولی کیفیتی به مراتب بهتر از این اشعار جمع آوری کرد.
به هرحال رباعی خوب هم می‌شود در این مجموعه پیدا کرد. پس اگر اهل شعر هستید تورقش خالی از لطف نخواهد بود ولی به طور کلی مجموعه‌ی قابل پیشنهادی نیست.
        

          باز هم مثل سایر اشعارشون، زیبا و خواندنی…
        

          به نام خدا
بیشتر رباعی‌ها بدون کشف شاعرانه‌ و صرفاً تکرار مضامین قدما و یا خود شاعر‌اند.
هرچند تعدادی (کمتر از نصف) رباعی بدیع هم در مجموعه هست. اما از آثار ضعیف عرفان پور است.