سلاخی می‌گریست به قناریِ کوچکی دلباخته بود.

خواب‌آلوده هنوز / در بستری سپید / صبحِ کاذب / در بورانِ پاکیزه‌ی قطبی. / و تکبیرِ پُر غریوِ قافله / که: «رسیدیم / آنک چراغ و آتشِ مقصد!» / - گرگ‌ها / بی‌قرار از خمارِ خون / حلقه بر بارافکنِ قافله تنگ می‌کنند... / «-هان! / چند قرن، چند قرن به انتظار بوده‌اید؟»

عمرِ جهان بر من گذشته است / نزدیک‌ترین خاطره‌ام خاطرۀ قرن‌هاست / بارها به خونِ‌مان کشیدند / به یاد آر / و تنها دستاوردِ کشتار / نان‌پارۀ بی قاتقِ سفرۀ بی‌برکتِ ما بود.