بسم الله
برای بار سوم خواندمش، دو بار اول خواندم که برای سفر اربعین آماده شوم ولی این بار خواندم که درد جاماندن کمتر اذیت کند.
بیشتر از سفرنامه بودن، حدیث نفس یک آقا معلم طناز در سفر اربعین است. هرچه بنظرش جالب بوده، نشانه بوده، مایه عبرت بوده و یا گریزی به اصل ماجرای کربلا داشته را نوشته. 

        

          "سید من حسینی" را دوست دارم. اولین کتاب جدی‌ام است که با تمام وجود نوشتمش. هیچ‌وقت شب‌ها و روزهایی را که به سختی می‌نشستم و برای انتخاب تک‌تک عبارات این کتاب وقت می‌گذاشتم یادم نمی‌رود. هرچند در حق این کتاب جفا شد و بخاطر بی‌برنامگی نشر مربوطه، کتاب ذبح شد و در پستوها ماند؛ اما این دلیل نمی‌شود که روی آن برای شب اول قبرم حساب باز نکنم.

سید من حسینی؛ سفرنامه‌ای اربعینی است که شخصیت اصلی در خلال اولین سفری که به کربلا دارد، انتخاب‌های انسان‌ها در طول تاریخ را که باعث یزیدی یا حسینی شدنِ آنها و رها شدن از منِ درون‌شان است، با زبان و نثری ادبی به تصویر می‌کشد‌.

در بخشی از کتاب آمده:

"اینجا کربلاست؛ مصاف تمام کفر با تمام ایمان. مصاف انسان و شیطان. مصاف درد و درمان. مرد با من. آدم با هوا. نفس با قفس.

اینجا کربلاست. من از پشت خیمه‌های شام آخر دارم مرد تنهایی را می‌بینم که در تنهایی شب، خارهای زمین را از میدانِ نگاهِ بشریت می‌کَند.

اینجا کربلاست؛  که زمان در اینجا متوقف شده، زمین در اینجا غسل خون گرفته و زمانه در اینجا کمانه می‌کند به سمتِ فطرت‌ها...".
        

          ﷽
من هنوز معتقدم که به تعداد زائران اربعین می شود روایت از این سفر ناب نوشت و هرکسی که می تواند بنویسد،ا گر ننویسد یک دِین بر گردن خود دارد، چرا؟ چون دیدن تک تک لحظات افراد و موقعیت شان در این سفر می‌تواند کامل کننده روایت بزرگترین پیاده‌ روی بشر باشد، پیاده روی که درست است برگزار کننده هایش ما  مردیم، اما هیچ چیزش باما نیست.

دفتر دوم را بعد از دفتر سوم خواندم،برای خودش روایت جذابی دارد،معلمی که به یکباره دعوت می‌شود به سفر اربعین برای اولین بار.

نویسنده اتفاقات و حاشیه های سفرش را به خوبی در کتاب  بیان کرده و از خط اول کتاب می شود با او در سفرش همراه شد،به نظرم این کتاب و مجموعه سه جلدی‌ش خیلی مظلوم واقع شده‌اند به کسانی که تا به حال کربلا نرفته‌اند بیشتر توصیه اش می‌کنم....