عملا با خوندن این جلد ذوقم کور شد. شخصیت جولیت وحشتناک بود، اصلا درست و حسابی به شخصیت آرون و بقیه رسیدگی نشده بود و....
و اما و اما نمیشه منکر پایان شکه کننده‌ش شد. یه جاهایش برام مبهم بود آخراش که چی شد و اینا ولی خانم مافی خوب تونست آخرشو جمع کنه و ایده جدید وارد داستان کنه🦦
        

          کل جلد فقط به روابط و احساسات پرداخته بود و حوصله‌ سر بر بود
ولی آخرش؟
بزارید برم سرم و به دیوار بکوبم😭
آنقدر شوکه‌ام که هنوز به دیوار خیره شدم...
این سه ستاره هم صرفا به خاطر چند چپتر آخر بود
        

          مدیونید فکر کنید فقط بخاطر کنجی و نازیرا میخوام مجموعه رو ادامه بدم😃
        

          طاهره مافی بس کنننن. این حجم از شوک رو دیگه نمیتونمم😭
        

          این مجموعه رو بخونین ، پشیمون نمیشین..
        

          این چی بود اخه؟ من بی نهایت عاشق این مجموعه بودم. این واقعا جلد چهارم Shatter me بود؟... جدی بود؟ کل کتاب تا اخرش یک تصویر کامل از غم و درد و کمبودهای عاطفی بود. مشکلاتی که از بچگی نشأت میگیرد و درد شخصیت ها. هر صفحه تاریکتر از صفحه قبل. و اخرش چی...؟ چیشد؟... این... هیچ کلمه مناسبی نمیتونم براش پیدا کنم. شوکه کننده؟ درد؟ غم؟ تنهایی؟ وحشت؟... واقعا اخرش فقط میگفتم کاشکی زودتر تمام بشه... من؟ منی که عاشق این مجموعه بودم... به معنای واقعی کلمه فکر میکنم هیچ چیز دیگه ای به فکرش نرسیده و فقط میخواسته بنویسه... ولی پایانش انقدر شوکه کننده بود که واقعا هر صفحه اینجوری بودم که این دیگه چیه؟ هنوز نمیدونم میخوام این مجموعه رو ادامه بدم یا نه... ولی واقعا دلم شکست. من توقع بیشتری داشتم. چرا؟... چرا اینجوری شد؟...شکسته شدن شخصیت های اصلی باعث شد حس کنم منم شکستم... اینقدر حقیرانه؟خیلی مسخره بود. خیلی خسته کننده و خیلی عذاب آور... 
        

          درباره خانواده جولیت بگم که برای من از قبل اسپویل شده بود که دقیقا کی هستن با اینحال هیجان قسمتی که ماجرا برای جولیت روشن شد به منم سرایت کرد جوری که حتی نفهمیدم کتاب تموم شده. 
این جلدو نسبت به بقیه جلدا کمتر دوست داشتم چون فکر میکنم مافی خیلی شدیدا کرکتر وارنر رو برخلاف کتاب های دیگه رها کرده! و گسترشش نداده
جولیتم که لازمه تکرار کنم؟! رو مخ ترین، لوس ترین، ضعیف ترین و نازک نارنجی ترین شخصیتیه که تاحالا تو عمرم دیدم یعنی من تاحالا از یه شخصیت انقدر نفرت نداشتم که از جولیت دارم! انقدر رو مخمه
اخه یکیم نیست به جولیت بگه خیر سرت سوپریم امریکایی، کفش تنیس و پلیور صورتی چیه اخه؟ 😭😂 
نقطه قوت این جلد حضور نازیرا بود که کمبود جولیتو جبران میکرد یعنی بنظرم باید خصوصیات نازیرا رو جولیت میداشت تا بتونم صداش کنم مادام سوپریم!
وارنتم تعریفی نداشت تو این جلد، وارنت ایگنایت می رو بیشتر دوست داشتم تا این که دم به دقیقه پر بود از قهر کردنای جولیت و منت کشی های وارنر!
درکل امتیاز این جلد نسبت به بقیه جلدها از طرف من خیلی کمتره و باید صرفا جهت ادامه دادن مجموعه بخونیدش
        

          ولی من دلم طاقت این همه رنج آرون وارنر رو نداره🚶🏻‍♀️
        

          بالاخره تونستم این جلد رو هم تموم کنم. حقبقتا این جلد رو بیشتر دوست داشتم.شخصیت های جدید و مخصوصا پایانش>>>>>>> واقعا عاشق دو فصل اخر شده بودم. راجب این جلد هیت های زیادی شنیده و خونده بودم. مخصوصا راجب به اینکه ارون اینجا ابهت نداره جولیت اینجا ضعیفه و... 
عزیزان میشه به این نکته که اونا فقط ۱۹ و ۱۷ سالشونه توجه کنید؟؟؟ اونا هیچوقت زندگی طبیعی و عادی نداشتن. هیچوقت دوست داشتنو تجربه نکردن و هیچوقت یه ارتباط خوب با دیگران نداشتن. ارون ۱۹ سال زیر دست یه هیولا اموزش میدیده. جولیت ۱۰ سال توی یه اسایگاه تنها زندانی بوده و حالا هردوشون زندگی متفاوتی رو دارن تجربه میکنن. ارون واسه اولین بار داره با بقیه خوب زندگی میکنه و دوست داشتنو تجربه میکنه و جولیت هم که بدون اینکه بدونه چه اتفاقی داره میوفته مسئولیت فرماندهی یه قاره دستش افتاده. اونا فقط دوتا بچن. نمیشه انتظار داشته باشید که همه جا خیلی منطقی و عالی عمل کنن و هیچ ضعفی از خودشون نشون ندن. نسبت به جلدای دیگه اتفاقا به نظرم این جلدی بود که حس واقعی بودن میداد. واسه خوندن جلدای بعدیش مشتاقم (. ❛ ᴗ ❛.)