نمایشنامه های  بکت  در بستر قرن  بیستم  دوره ای  انتقالی  را مشخص  می کنند: دوره ای  انتقالی  از مدرنیسم  تا پسامدرنیسم . آثار او تصاویری  از فرسایش  ارائه  می دهند که  در آن  جهان  و افرادی  که  در آن  زندگی  می کنند به  آرامی ، اما به  ناگزیر رو به  افول  می روند. «در انتظار گودو» و «آخر بازی » دو نمایشنامه ای  است  که  شهرت  و جهانی شدن  را برای  بکت  به  ارمغان  آورد، با این  همه  او اعتقاد داشت  که  این  موفقیت  بر سوتفاهمی  بنیادین  استوار است  و منتقدان  و مردم  به  طور یکسان  بر تفسیری  نمادین  و تمثیلی  از اثری  اصرار ورزیده اند که  همواره  برای  پرهیز از تعریف  تلاش  کرده  است . مایکل  وارتون ، منتقد و استاد ادبیات  فرانسه  در دانشگاه  یونیورسیتی  کالج  (لندن ) حق  را با بکت  می داند، با این  حال  یک یک  مخاطبان  را در مخالفت  با او محق  می شناسد و خود در بازخوانش  این  دو نمایشنامه  بر کنایه های  فلسفی  این  دو اثر تأکید می ورزد. ساموئل  بکت  در سال  1969 جایزة  نوبل  را از آن  خود کرد.