یادداشت

        از اون دست کتاب هاییه که باید بذاری توی ذهنت ته نشین بشه تا متوجه مضمون و معنای داستان بشی. 
هر دو نمایشنامه قلبمو به درد آوردن. در هر دو هم بی رحمی دیده میشه هم ترحم. اما بنظرم پیام اصلی هردو شاید درباره  بی رحمی زمان باشه و انتظار. اینکه امیدواریِ مدام و بی حاصل، و انتظار بی پایان بدون هیچ نتیجه ای چقدر عذاب آوره. 
فکر می کنم بکت می خواسته بگه رنج اصلی بشر داشتن امید و انتظار برای رسیدن به یه روز بهتره، برای اومدن ینفر که آدمو نجات بده از دست خودش،از دست بقیه،از دست زندگی. اما اون روز هیچ وقت نمیرسه و اون آدم هیچ وقت نمیاد. 
وعده های امیدوار کننده ی بی حاصل واقعا رنج آورن.