روایت رنج و امید و ناامیدی. یعقوب شخصیت اصلی رمان، از ساکنان یهودی گتو است که اتفاقی خبر امیدبخشی را از جبهه‌ی جنگ به دست می‌آورد. او برای آن که ساکنان دیگر گتو حرفش را باور کنند به دروغ متوسل می‌شود و ادعا می‌کند که رادیویی در خانه پنهان کرده است. یعقوب، دلخوش از اینکه با این خبر در چهره‌ی ساکنان گتو امید رخ نموده است، هر بار اخبار دیگری را بازگو می‌کند، اخباری دروغیت که در حین کار اجباری دهان به دهان می‌گردد. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          هشدار لو رفتن داستان 

تا حال فکر کردین که دروغ چه تاثیری روی دیگران میزاره.... یه دروغ کوچیک با یک دروغ بزرگ چه تفاوتی داره ؟ شاید فرقش  تو زمانی ومکانشه یا تو اتفاقای که بعدش می افته ...قضاوت اش با کیه ؟ اصن دروغ خوب یا دروغ بد داریم ؟شده به یکی که رو به مرگه  یا تو یه شرایط خیلی بد گرفتاره بخاطر عوض کردن حال و هواش دروغ  بگید برای امید دادن بهش یا نه برای بزرگ نشون دادن خودتون و ادای ادم خوبا رو دربیارین  ؟ اون که دروغ باور میکنه ولی  شما ته دلتون چه فکری درباره  خودتون میکنید این داستان  قهرمانی نداره  روایتیه از ادمهای عادی که در یک وضعیت اسفبار گرفتار شدن یکی شون یهودی ساکن  اردوگاه نازی به نام یعقوب که مجبور به این  انتخاب میشه برای زنده موندن  و دلگرم کردن مردمی  که هروز در اطرافش پرسه میزنن  اونها رو با دروغی فریب بده که عاقبت دامن خودش رو میگیره
        

          《ما به جایی می‌رویم که به آنجا می‌رویم.》
 ساعت ۵ ونیم صبح  کتاب را بعد از چندین ماه با این جمله‌ی طلایی تمام کردم.
یعقوب کذاب کتاب خوش‌خوان دیرخوانی بود برایم. از این جهت که وقتی می‌خواندمش برایم کشش داشت و وقتی نمی‌خواندم جذبش نمی‌شدم تا دوباره به سمتش بروم! برای همین چندین ماه خواندنش طول کشید.
روایت این کتاب را دوست داشتم ولی راستش آغاز و پایانش را بیشتر از آن. آغازی که میخکوب کننده بود و پایانی که هیچ‌وقت پایان نگرفت و خواننده را تا همیشه به دنبال خودش و یعقوب می‌کشد.
        

          فکر می‌کردم پس از تموم شدن این کتاب، بتونم پاسخی برای پرسشی پیدا کنم که از صفحات اول این کتاب ذهنم رو مشغول کرده بود؛ پاسخی که دست‌کم برای خودم قانع‌کننده باشه. اما نخیر. اصلاً از این خبرا نیست. این داستان و این پرسش از اونایی‌ست که قراره مدت‌ها و شاید برای همیشه پس ذهنت باشه و مدام بهت مهیب بزنه که در حرفات و کارات و تصمیمات با وسواس بیشتری دقت به خرج بدی. آیا درسته در وضعیتی که هیچ اتفاق امیدوارکننده‌ای نمی‌افته، به دروغ به آدم‌های ناامید، امیدهای واهی بدی و چراغی روشن کنی براشون که در تاریکی همچنان بتونن ادامه بدن؟ اگه بعد از مدتی بفهمن تمام این مدت گول می‌خوردن چی؟ آیا ادامه دادن حتی از قبل هم سخت‌تر و حتی غیرممکن‌تر نمی‌شه براشون؟
علی‌رغم انسانی بودن کاری که یعقوب کرد، علی‌رغم اینکه می‌دونم من هم جای او بودم، به احتمال زیاد همین کار رو می‌کردم، به نظرم این کار بسیار وحشتناکه و پذیرفتن عواقبش حتی وحشتناک‌تر.
سختمه فکر کردن به این ماجرا و در عین حال این سختی که باعث می‌شه مدام خودت رو به چالش بکشی، به نظرم لازم و حتی کمی لذت‌بخشه.
        

          آه یعقوب! یعقوب! یعقوب...
تو خواستی با امیدهایی که می دهی مردم را از غم و غصه رهایی دهی غافل از آنکه در پس این امیدهای واهی ناامیدی ناگهان آوار شد...

.
.
از وقتی که کتاب را که تمام کرده ام مدام این سوال در ذهنم جولان می دهد که آیا درست است که به دیگران امید دروغین دهیم? هر چند که با آن حالشان خوش باشد...
        

          امید یا فریب

چه بسیارند اشعار و حکایاتی که پندمان می‌دهند به دوری از ناامیدی. اما هیچ‌کس، هیچ‌وقت نگفته و نمی‌گوید امید تا چند، تا به کجا؟ امید به رهایی صید مانده در بند، چه حکمتی دارد اگر صیاد رفته باشد. باید حد و مرزی برای امید قائل شد و زمان و موقعیتی. شاید وقتی هیچ گریزگاهی نیست امیدداشتن حماقت باشد و امیددادن جنایت یا دست‌کم خیانت!
کتاب «یعقوب کذاب» روایت ناامیدی و امید یهودیان است در گتوها. یورک بِکِر تصویر زنده و حزن‌آلود مردمی را پیش چشم مخاطب می‌گذارد که ستاره‌ی روی سینه‌شان مُهر محکومیت است. یهودیانی که گویی در این دنیا کاری ندارند جز مُردن. کوره‌های آدم‌سوزی همواره آماده‌اند، حال اگر ناامیدان قصد خودکشی دارند چه بهتر!
اما یعقوب حییم باور دارد «امید نباید به خواب برود. وگرنه کسی زنده نخواهد ماند.» او که بر حسب تصادف خبر نزدیک‌شدن روس‌ها را شنیده به دروغ به رفیقش می‌گوید رادیویی دارد و خبرهای خوشی. خبر دهان‌به‌دهان می‌چرخد. کم‌کم همه می‌دانند ناجیان در راهند. «دیگر خودکشی نکنید. به زودی زندگی‌تان دوباره ارزشمند خواهد شد.» یعقوب با دروغش لبخند بر لب‌ها می‌نشاند و برق چشمان ساکنان گتو او را به وجد می‌‌‌آورد. اما همین یک خبر کافی نیست. حال که خطر نگه‌داشتن رادیو را به جان خریده باید هر روز خبر تازه‌ای بدهد. یعقوب در جست‌وجوی روزنامه جانش را به خطر می‌اندازد «می‌خواهم اگر به خیر بگذرد چند گِرَم خبر کش بروم و با آن برای شما یک تُن امید بسازم.»
افسوس که به قول دوستش مشکل او این است که نمی‌داند «امید چه وزنی دارد.»
با این‌همه یعقوب پشیمان نیست. می‌گوید خشک‌شدن دوستانش از سرما یا سوار قطار کردن و بردن‌شان برایش بس است و نمی‌خواهد شاهد خودکشی‌ آن‌ها هم باشد. او از تنها راه ممکن، یعنی با استفاده از کلمات، سعی دارد نگذارد آن‌ها سرشان را بگذارند زمین و بمیرند «من این‌کار را با کلمات می‌کنم، چون حربه‌ی دیگری ندارم!»
اما در نهایت چه اتفاقی می‌افتد؟ یعقوب به آرزویش می‌رسد یا عذاب وجدان در ذهنش تیغ تیز می‌کند؟