یادداشت حسنیه صالحان

        آه یعقوب! یعقوب! یعقوب...
تو خواستی با امیدهایی که می دهی مردم را از غم و غصه رهایی دهی غافل از آنکه در پس این امیدهای واهی ناامیدی ناگهان آوار شد...

.
.
از وقتی که کتاب را که تمام کرده ام مدام این سوال در ذهنم جولان می دهد که آیا درست است که به دیگران امید دروغین دهیم? هر چند که با آن حالشان خوش باشد...